12.7.2013 | 13:34
Μέρες σαν τη σημερινή...
Νυστάζω (ακόμα και τώρα στις 1.30 το μεσημέρι).Βαριέμαι: Δε συμβαίνει τίποτα το συνταρακτικό, ούτε στα προσωπικά, ούτε στη δουλειά. Δηλαδή κάτι ρε παιδί μου, ένα σκίρτημα, ένα ενδιαφέρον.Δεν έχω όρεξη για τίποτα.Ευχαρίστως θα μπούφλιζα τον/την συνάδελφο που μου τη σπάει.Δεν υπάρχει κανείς να επικοινωνήσω: οι ζευγαρωμένοι στην κοσμάρα τους (και με το δίκιο τους), οι ελεύθεροι συχνά ανόρεκτοι σαν κι εμένα.Καταλήγω να σκέφτομαι: τι θα κάνω σήμερα το βράδυ μόνος. Κάτι, ό,τι με ευχαριστεί. Είναι σημαντικό.Επίσης έχω κι ένα άλλο θέμα: δεν μπορώ να βγαίνω με κάποια που δε μου κάνει κλικ. Δεν ξέρω. Έχω μάθει σε φλογερές καταστάσεις. Ή on ή οff. Δε θέλω να χάνω ούτε το δικό μου χρόνο, ούτε του άλλου, ούτε να δίνω ελπίδες και να παίζω με τα αισθήματα.Κι ο καιρός περνάει. Κι είναι Παρασκευή, μέσα Ιουλίου.Πως σκατά τα κατάφερα έτσι; Δηλαδή, θέλει τέχνη και προσπάθεια, δε γίνεται από μόνο του.
