2.7.2014 | 20:34
Μερικές φορές...
νιώθω σαν μια σκιά μέσα στην ευτυχία των άλλων. Να παρακολουθώ τις ιστορίες τους, τα βλέμματα τους, τις κινήσεις τους. Να παλεύω για να είμαι μέρος μερικών στιγμών. Όχι δικών μου. Στο τέλος αναρωτιέμαι... Έχει παλέψει ποτέ κανείς για μένα; Για να με κρατήσει; Για να γίνει μέρος των καθαρά δικών μου στιγμών; Είμαι αυτή που πάντα μένει πίσω, να ψάχνει τα βήματα της. Τα ψυχικά μου αποθέματα έχουν εξαντληθεί. Δεν ξέρω γιατί δυσκολεύομαι τόσο πολύ να ζήσω. Να κάνω επιλογές... για μένα. Δεν ξέρω τι θα μου δώσει ώθηση. Ο έρωτας είναι ανύπαρκτος, οι φίλοι μακριά, και το μέλλον μου αναποφάσιστο. Νιώθω συνεχώς , μια πίεση να γίνω κάποια άλλη για να ανήκω. Δεν έχω υποκύψει στα 23 μου , και δεν ξέρω αν θα υποκύψω στα επόμενα χρόνια. Κουράστηκα. Βαρέθηκα αυτήν την κατάσταση. Αλλά δεν ξέρω που να πάω. Δεν ξέρω πως να προλάβω μια ζωή που τρέχει... και τα έχω παρατήσει.
