ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

τώρα οι περισσότεροι παντρεύονται και κάνουν οικογένεια μετά τα τριάντα...............μη ξεχνάτε όμως ότι αυτά είναι τυχερά

Προς Γράφων ,Όχι δεν έχω μιλήσει και ούτε γνωρίζω. Το μόνο που συμπεραίνω είναι πως είναι μια νέα γυναίκα η 45αρα που μπορεί να άργησε μεν με τα πρότυπα της κοινωνίας να γίνει μητέρα, αλλά το θέμα είναι πως έγινε. Θεωρώ οπισθοδρομικούς και κάπως ''ρατσιστές'' αυτούς που κρίνουν και προδικάζουν αν κάποιος άργησε να κάνει κάποια πράματα ( λες και γνωρίζει τη ζωή του άλλου). Φυσικά είναι καλύτερα μια γυναίκα να γίνει μητέρα πολύ μικρότερη, αλλά προτιμότερο είναι και πιο σώφρων να είναι συνειδητοποιημένη σε οποιαδήποτε ηλικία που επιτρέπεται εγκυμοσύνη να μπει σε αυτή την ευθύνη.

Καταλαβαίνω τι θέλεις να πεις και εν μέρει συμφωνώ. Διαφωνώ όμως σε κάποια σημεία.Το ζητούμενο για εμένα δεν είναι να μην πιάνει πανικός και απελπισία έναν άνθρωπο που θέλει να κάνει οικογένεια, με τη σκέψη ότι μπορεί να κάνει και στα 45. Με αυτή τη λογική το μόνο που επιτυγχάνεται είναι να δώσει κανείς στον εαυτό του πίστωση χρόνου.Για εμένα, λοιπόν, το ζητούμενο είναι να καταφέρει κανείς να αποδεχθεί ότι ίσως να μην κάνει ποτέ οικογένεια και να μην νιώθει αποτυχημένος ή ελλειπής λόγω αυτού. Γιατί κάποια στιγμή θα έρθουν και τα 40, και τα 45, και τα 50. Και ναι, μπορεί μέχρι τότε να έχει έχει όντως δημιουργήσει τη δική του οικογένεια. Μπορεί όμως και όχι. Αν στα 35 ανακουφιζεται στη σκέψη ότι έχει ακόμα χρόνο, στα 45 και τα 50 δεν θα μπορεί αυτή η σκέψη να λειτουργήσει με τον ίδιο τρόπο.

Να μην παίρνουν κάποιοι τοις μετρητοίς τις απόψεις των συγγενών, καλό όμως είναι να μην επαφίενται και στις απόψεις των φίλων και ''κολλητών'' οι οποίοι συνήθως δίνουν συμβουλές για να ''καταστρέφουν'' τους άλλους, είτε ηθελημένα είτε και όχι.

Πολλά πράματα δεν προγραμματίζονται και δεν έρχονται με παραγγελίες στο κουτί. Για κάποιους συμβαίνει γρήγορα και για κάποιους αργοπορεί. Το να είναι κάποιος/κάποια ανύπαντρος/η μετά τα 30 ιδίως γυναίκα, θεωρείται προβληματικό άτομο. Δηλαδή εμείς οι γυναίκες που περάσαμε τα 30 πηγαίνουμε στην απόσυρση. Βασικά δεν με ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων διότι για τη ζωή μου αποφασίζω εγώ και από τη στιγμή που δεν έχει βρεθεί ο κατάλληλος, δεν θέλω να βρω κάποιον μόνο και μόνο για να ανήκω στη μάζα. Το θέμα είναι να βρεις αυτόν που νιώθεις όμορφα μαζί του και να υπάρχει χημεία, αγάπη και συνεννόηση. Οι βιαστικές κινήσεις από απελπισία δεν φέρνουν καλά αποτελέσματα. Όλοι μας έχουμε ανάγκη τη στοργή, ένα χέρι να κρατήσουμε, τον έρωτα που θα φέρει χρώμα στη ζωή μας όπως και γω επιθυμώ. Το να κρίνει κάποιος τη ζωή του άλλου και να βγάζει πορίσματα, είναι για πολλές σφαλιάρες. Εν κατακλείδι, είναι να βρει κανείς το σωστό άτομο να δημιουργήσει κάτι όμορφο και αν είναι να έρθει παιδί να έρθει, αυτή είναι η δική μου φιλοσοφία. Βέβαια δημιουργείται μια ανησυχία και στεναχώρια γιατί αργεί κάτι να συμβεί επειδή είμαστε άνθρωποι και ο χρόνος μας ασκεί κάποιου είδους πίεση. Το θέμα είναι όμως να ελπίζουμε για το καλύτερο.

οπως κι αν κάτσει ....................

Και αυτοί που κάνουν παιδί στα 45 κουβαλάνε λουμπάγκα και ρευματικά όταν ακόμα θα αλλάζουν πάνες ή θα τρέχουν στα κολυμβητήρια... Άσε που η τεκνοποιία στα 45 δεν σε προφυλάσσει από τα κόμπλεξ.