ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

πάει καιρός που συναντηθήκαμε διαδικτυακά κάπου εδω. εσυ στο βορρά εγω στο νότο μα πνευματικά τόσο κοντά. η απόσταση δε μας αποθάρρυνε και ξεκινήσαμε την ανταλλαγή των πιο όμορφων σκέψεων...εκείνες οι ημέρες αν και λίγες χαράχτηκαν μέσα μου τόσο ευχάριστα που ακόμα, 2 χρόνια μετά, δε λεει να ξεθωριάσει το συναίσθημα εκείνο της χαράς, της ικανοποίησης, της ταύτισης..θυμάμαι ακόμα πόσο χρόνο περνούσες να με ακούς (εμένα, μια άγνωστη) και εγω εσένα...και πόσο ενδιαφέρουσα ζωη έχεις...τόσο που έκανες και τη δική μου όσο υπήρχες εκεί...τα πράγματα προχώρησαν και για μένα και για σένα..κι όμως δυο χρόνια μετά αν και μιλάμε που και που "φιλικά" πιστεύω νιώθεις κ εσυ όπως κι εγω πως εκείνη η ατμόσφαιρα μεταξύ μας υπάρχει...προσπαθώ πολύ με χαζές αφορμές να σου λεω "μη με ξεχνάς"...ξέρω οτι εφόσον είμαστε αλλού κι εγω κι εσύ είναι στα ορια της ανηθικότητας να ανακινώ παλιές ιστόρίες...είναι που έμεινε μισό? είναι το άπιαστο? είσαι μέσα μου. και πιστεύω πως ενα κομμάτι μου είναι και μέσα σου...πιστεύω πολύ ση ζωη και στο πως τα φέρνει..πιστευω πως η συνέχεια δεν έχει γραφτεί..ξέρω πως δε θα το διαβάσεις ποτέ γι αυτό ήθελα να το βγάλω απο μέσα μου..ίσως γιατί δε θέλω να ξέρω αν ισχύουν και για σένα όλα αυτα ή θα ζήσω μια ματαίωση. (θα) σε θέλω.