ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι γυναίκα 35 ετών, εργάζομαι για 500€/μήνα, έχω λίγους φίλους και καλούς, ζω μόνη και δεν έχω σταθερή σχέση τα τελευταία 5 χρόνια.Έχοντας ιστορικό κλινικής κατάθλιψης, έμαθα να είμαι ευγνώμων γι' αυτά που έχω και να μη μιζεριαζω γι' αυτά που δεν έχω.Συνήθιζα λοιπόν να λέω: "Είμαι νέα, ωραία, υγιής, έχω τη δουλειά μου, τους φίλους μου, την οικογένεια μου...είμαι μια χαρά και ελπίζω να έρθει στη ζωή μου και ένας μεγάλος έρωτας."Πριν 1 χρόνο ανακάλυψα πως πάσχω απο κατι χρόνιο και σοβαρό. Προσπάθησα πολύ να μη με πάρει από κάτω, να το δεχτώ και να το παλέψω. Με το ζόρι τα κατάφερα μέχρι που πριν λίγους μήνες παρουσιάστηκε αλλο πρόβλημα υγείας. Με κατέβαλλε σωματικά και σύντομα και ψυχολογικά. Γιατροί, εξετάσεις, αναρρωτικές άδειες, έξοδα, κακουχία και όλα μόνη μου.Και όλο αυτό συνεχίζει. Σέρνομαι όλη μέρα από το σπίτι στη δουλειά και μετα γιατροί και εξετάσεις. Άπειρα φάρμακα και άπειρα έξοδα. Και αναρωτιέμαι...γιατί να συνεχίσω να παλεύω; Είμαι μόνη, μεσηλικη πια, κουρασμένη, άρρωστη, δουλεύω όλη μέρα και δε μου φτάνουν ούτε για να αρρωστήσω και στο τέλος της ημέρας είμαι άδεια, κενή.Οι γονείς μου με βοηθούν οικονομικά με τα ιατρικά έξοδα, οι φίλοι μου συμπαριστανται απο τηλεφώνου και οι άντρες της ζωής μου; Εφ' όσον δεν έχω κουράγιο ούτε να βγω ούτε να κανω σεξ, διακριτικά απομακρύνονται.Έχουν σπάσει τα νεύρα μου και μου βγαίνουν παράπονα και στο τέλος θα τους διώξω όλους απο κοντά μου αλλά δε μπορω να το διαχειριστώ πια. Θα ηθελα να υπάρχει κάποιος να με ξεκουράσει από κάτι ή να με αγκαλιάσει ή να μου κρατάει το χέρι στις εξετάσεις ή δεν ξερω...κάποιος...κάτι...για μένα! Νομίζω ξαφνικά οτι όλη μου η ζωή είναι λάθος. Κρατιέμαι με νύχια και με δόντια να μην παραιτηθώ, να μην αφεθώ και να μη βουλιάξω στην κατάθλιψη. Δεν εχω κίνητρο όμως να παλέψω. Απογοήτευση.