ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Την Δευτέρα ξεκινάω δουλειά. Για να μην σας κουράζω απο 1/4/2008.... Αρχές κρίσης και περικοπές πάνω που θα πλήρωνα το 1ο γραμμάτιο του Καινούργιου μου αυτοκινήτου !Πληγώθηκε ο εγωισμός μου και το στα 25 μου χρόνια δεν μου είχε τύχει να απολυθώ αλλα να αφήνω εγω δουλειες για να βρω καλύτερες για τα δεδομένα μου. Ήμουν καλή στην δουλειά μου αλλα ήμουν η τελευταία που διορίστηκε χωρίς παιδιά υποχρεώσεις κλπ... Ήμουν η εύκολη λύση και παρόλο που ολα αυτα μου τα είπε ο ίδιος μου ο εργοδότης (γιατι ήταν εργοδότης με μπέσα σε κάτι τέτοια) εξομολογήθηκε παράλληλα οτι δεν διώχνει αυτήν που θα ήθελε γιατι ήξερε πως να του κάνει τις λαμογιες του στα λογιστικά. Εγω να παλεύω να τον κοιτάξω αλλα μάταια καθώς τα μάτια μου ήταν θολά είχα συγκεντρωθεί στον να μην τα ανοιγοκλεισω ούτε μια φορά και κυλήσουν τα δάκρυα... Που τελικά κ αυτό δεν το απέφυγα την ώρα που μου έδινε το φάκελο με τον τελευταίο μου μισθό και την αποζημίωση....περασαν μέρες πολλές που μέσα στο σπίτι έπαιζαν σε λούπα οι εξής εκφράσεις απο τους γονείς μου "θα σε βοηθήσουμε εμείς και με το αμάξι " "δόξα τον θεό τα έχεις ολα μπροστά σου και την υγεία σου κυρίως" "θα βρεις άλλη δουλειά γιατι είσαι πολύ αξία " .... Και πολλές άλλες ....Μετά ήρθε η αυτοεκτίμηση. Έκατσα κάτω με χαρτί κ μολύβι κυριολεκτικά και έγραψα τα αρνητικά μου και τα θετικά μου, τα εφόδια μου σε ολα τα επίπεδα (συναισθηματικά/εμφανισιακά/εκπαίδευση...) Και ετσι πείσμωσα!!!! Διάβασα έναν χρόνο και στα 26 μου έδωσα ξανά πανελλήνιες να περάσω στην σχολή που ηθελα και ξέρεις τι;ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑ!! Όχι στην Αθήνα όμως αλλα στην επαρχία. Ήταν πολύ δύσκολα στο νησί που σπούδασα. Βίωσα την μοναξιά στο μεγαλύτερο επίπεδο που είχα νιώσει ποτε, δεν μπορούσα να τα βρω με τους συμφοιτητές εύκολα γιατι ήταν στην φάση του να κάνουν ζωάρα ενώ εγω στην φάση να τελειώνω την σχολή. Μου έλειπε η οικογενεια μου, η θαλπωρή του σπιτιού μου. Προσπαθούσα να κάνω οικονομία για να μην ζητάω περισσότερα λεφτά και κατέληγα να τρώω πολλές φορές κριτσίνια κ ντομάτες ή κονσέρβες. Τον χειμώνα Παγώνα ... Ήμουνα καλομαθημένη σπίτι μου μα δεν τους απογοήτευσα και τελείωσα νταν στα 4 χρόνια χωρίς να χρωστάω ούτε ένα μάθημα. Ξενοίκιασα και γύρισα σπίτι πάλι. Εκεί κάπου ήρθε το αίσθημα της ικανοποίησης ! Πέρασα ένα βραχιόλι στον καρπό μου και οι γονείς μου καμάρωναν που έβγαλα ένα πανεπιστήμιο με καλό βαθμό, μα καμάρωναν πιο πολύ που σπούδασα αυτό που αγαπούσα και είδαν οτι αγάπησα κ εκτίμησα τον εαυτό μου λίγο παραπάνω. Μετά ήρθε ο γολγοθάς της εύρεσης εργασίας ... Δεν θυμάμαι πλέον να σας πω νούμερα μα τα βιογραφικά που εχω στείλει ειναι τετραψήφιος αριθμός, οι συνεντεύξεις διψήφιος αριθμός και απο δουλειες .... Κανένας δεν μου έδωσε την ευκαιρία μέχρι σήμερα. Πολύ μεγάλη για σερβιτοριλικι, πάνω απο 29 για προγράμματα ΕΣΠΑ, για τις δουλειες τις πιο απαιτητικές μην αναφέρω καλύτερα .... Κάπου εκεί πάτωσα. Έχασα την πίστη μου σε εμενα. Έχασα την πίστη μου στον θεό. Έχανα με τον καιρό τις δυνάμεις μου για να ενδιαφερθεί να βρω εργασία. Είχα συνέχεια νεύρα μάλωνε με τους δικούς μου ανθρώπους και είχα μια μόνιμη αντίδραση ! Κλείστηκα σε ένα δωμάτιο. Έβλεπα τον κόσμο μέσα απο έναν υπολογιστή. Δεν ηθελα να πάω βόλτα δεν ηθελα να πάω για καφε. Δεν ηθελα να μείνω σε αυτόν τον κόσμο αλλα δεν ηθελα και να φύγω. Ξυπναγα έφτιαχνα τον ελληνικό μου καθόμουν στον υπολογιστή και κοιμόμουν ..... Η κάθε μέρα ήταν μια επανάληψη της προηγούμενης και είχα καταλάβει οτι και η επόμενη θα ήταν ακριβώς η ίδια.... Ακούγεται ρηχό (όταν άλλοι δεν έχουν να φάνε) αλλα με ενοχλούσε πολύ που δεν μπορούσα να φτιάξω τα μαλλιά μου μια στο τόσο ή τα νύχια μου. Με ενοχλούσε που είχα παραδώσει πινακίδες και δεν μπορούσα να πάω ούτε μια βόλτα στο βουνό να κάνω ένα τσιγάρο μόνη μου βλέποντας την θέα. Με ενοχλούσε που οι φίλοι εξαφανίστηκαν σιγά σιγά ... Με ενοχλούσε που δεν μπορούσα να ψωνίσω ούτε στις εκπτώσεις. Είμαι γυναίκα είμαι μικρή ακόμα σε ηλικία και είχα κάποιες επιθυμίες. Και έρχομαι στο σήμερα. Ενας φίλος μου σφύριξε την δουλειά, δεν εχει ΚΑΜΙΑ συνάφεια με το αντικείμενο σπουδών μου αλλα πλέον εχω πίστη ξανά σε εμενα και θα τα καταφέρω. Ένα μεγάλο ευχαριστω στους γονείς μου που ακόμα και στις παράνοιες μου με αγκάλιαζαν. Που ακόμα κ όταν δεν είχαν με έστειλαν επαρχία να σπουδάσω. Που με τράβαγαν να βγω έξω. Που με βάζανε στο τραπέζι της κουζίνας και συζητάγαμε μέχρι τις 4 το πρωί για να στεγνώσουν τα δάκρυα απο τα μάτια μου. Που ποτε δεν σταμάτησαν να πιστεύουν σε εμενα ακόμα και όταν εγω δεν ήξερα ποια είμαι. Που με κατηγόρησαν αλλα και που μου φώναξαν όταν έπρεπε για να συνέλθω. Είσαστε ήρωες και μακάρι στο μέλλον να με αξιώσει κ εμενα ο θεός να εχω τέτοια σχέση με τα παιδιά μου και να είμαι τόσο δυνατή για αυτα και να τους στέκομαι όπως εσείς σε εμενα. Υγ. Φυσικά υπήρχαν και φλερτ κατα την διάρκεια αυτών τον ετών με τα καλα και τα κακά τους αλλα δεν είχε νόημα να αναφέρω κ αυτα Επι του παρόντος αν και υπήρξαν σοβαροί παράγοντες για τις διακυμάνσεις της ψυχολογίας μου. Και τις καλές αλλα και πολλές κακές. Έπρεπε να τα πω αυτα επιτέλους. Σας εύχομαι υγεία πρώτα απο ολα και πραγματικά μέσα απο την καρδιά μου να μην κάνετε ποτε τόσο καιρό να βρείτε δουλειά. Να είσαστε πιο τυχερά απο εμενα και να στέκεστε στους ανθρώπους που περνάνε δύσκολα.