ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

σε ειδα.ημασταν στο ιδιο μαγαζι.τοσο κοντα αλλα και τοσο μακρια.ακομα δεν μορω να προσδιορισω το πως νιωθω μετα απο αυτο.νομιζω απογοητευση.απογοητευση για το γεγονος,οτι δυο ανθρωποι που μοιραστηκαν καποια πραγματα,κοιμηθηκαν μαζι,νοιαστηκαν ο ενας για τον αλλο εστω και για μικρο διαστημα πλεον ειναι σαν 2 ξενοι.μερικες ματιες και αυτο.τιποτα αλλο.ουτε μια λεξη.ενα χρονο τωρα πιστευα κατα βαθος οτι μπορει να μην ησουν τελικα τοσο σκαρτος,οτι δεν ηθελες να με κοροιδεψεις,οτι νοιαστηκες αλλα απλα δεν σου βγηκε.αλλα μετα απο αυτο καταλαβα οτι εκανα λαθος.γιατι αν νοιαστηκες ποτε εστω και λιγο θα ειχες το θαρρος,τη θεληση-δεν ξερω να πεις εστω και ενα γεια και οχι απλα να με κοιτας.και γω,απλα εκανα σαν να μην εισαι εκει,χορευα,φλερταρα,γελουσα για να μην καταλαβεις ποσο πολυ με ειχες πονεσει,για να μην καταλαβεις πως ενα χρονο μετα,παρολο που εκανα τα παντα για να σε ξεχασω,παρολο που πλεον ειμαι με καποιον που ισως με νοιαζεται πραγματικα ακομα φοβαμαι,οτι μπορει να πληγωθω παλι οπως τοτε,οτι ο αλλος θα μου πεταξει στα μουτρα απο τη μια στιγμη στην αλλη αυτα που μου ειπες εσυ.δεν χαρηκα που δεν ησουν και στα καλυτερα σου.πως θα μπορουσα αλλωστε?δυστυχως σε νοιαστηκα πολυ τοτε για να νιωσω κατι τετοιο τωρα.οχι,μονο απογοητευτηκα γιατι σ'αυτο το λιγο που πιστευα οτι μοιραστηκαμε,τελικα ημουν εντελως μονη μου. "we accept the love we think we deserve." και συ τοτε απλα μου εδωσες αυτο που πιστευα οτι μου αξιζε και οχι αυτο που ηθελα και χρειαζομουν απο σενα.