ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τελικά μαμά μου είπαν, πως ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός. Ηλιθιότητες. Τρέχουν οι μήνες και εμένα μου λείπεις πιο πολύ. Και όσο στην αρχή απορούσα με την ψυχραιμία μου, τώρα τρομάζω για μια ζωή χωρίς εσένα. Εξαιτίας του καρκίνου, εγώ σε αποχωρήστηκα στα 23 μου. Τι δεν θα έδινα να ξανακούσω τη φωνή σου. Αυτή η αναθεματισμενή φωτογραφία σου μόνο μου γελάει και με κοιτάει παγωμένα. Ούτε μου μιλάει, ούτε με συμβουλεύει, ούτε μου γκρινιάζει πώς δεν την βοηθάω στις δουλειές στο σπίτι. Το προσέχω μαμά μου το σπίτι μας. Προσέχω τα συρτάρια σου. Υπάρχουν ακόμα πράγματα σιδερωμένα και τακτοποιημένα από σένα και μυρίζουν μαμά. Άραγε υπάρχει πιο όμορφη μυρωδιά από αυτή; Τα ρούχα στη ντουλάπα σου σε περιμένουν. Ποιος να τολμήσει να τα πειράξει; Τα πάντα σε θυμίζουν, από παντού ξεχειλίζουν αναμνήσεις. Κάνεις δε θα μου ξαναμαγειρεψει το αγαπημένο μου φαγητό και δε μπορεί να κάνει τα τέλεια γεμιστά σου. Χρειάζομαι μια αγκαλιά σου και καμία δεν είναι σαν κι αυτή. Πόσο ηλίθια αισθάνομαι που νευρίαζα όταν με έψαχνες γιατί ανησυχούσες; Κάνεις πλέον δε με ψάχνει. Μαμά πονάω. Βαθειά. Κλαίω. Και το γιατί παραμένει. Γιατί να φύγεις; Μαμά, γυρνά πίσω. Σε χρειάζομαι..Αμαυρώνουν την μνήμη σου. Δεν θα το επιτρέψω. Θα τους πολεμήσω μαμά. Είμαι η συνέχεια σου.. Τα λέμε μαμά μου..σε κάποιο όνειρο...