ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα...Εγω και καποιο διάστημα εχω σχέση με ενα παιδι, το οποιο μου εξομολογήθηκε πως πασχει απο ενα χρονιο, πολυ σοβαρο νοσημα.Περνάω ωραια μαζι του, μου αρεσει πολυ σαν ανθρωπος, νομιζω ειμαι ερωτευμένη. Δεν νομιζω πως εχω προλαβει να τον αγαπήσω βαθια, βέβαια νοιαζομαι πολυ γι αυτον.Καταλαβαινω πως εκεινος, θέλοντας και μη,κανει σχέδια για το αμεσο μελλον του. Εγω ειμαι ακομα στα χαμενα. Στην αρχη εβλεπα τον εαυτο μου και τον καμαρωνα, με την έννοια του οτι κ εγω αν ημουν στη θεση του θα ηθελα να βρω εναν άνθρωπο σαν εμένα, να με στηριζω και να μην "κολλησω" στην ασθένεια. Απ την αλλη δεν ξερω ποσο συνειδητα το κανω ολο αυτο. Ισως δεν εχω τοσα κοτσια οσα νομιζα, ισως απλα δε θελω να δω την πραγματικοτητα. Γιατι καθε φορα που η σκέψη μου παει σε ενα ενδεχομενο μελλον μαζι του, το αγχος με κατακυριευει.Ισως λοιπον δεν ειμαι αυτη που πιστεύω, δε του κάνω καλο με το να μενω σε αυτη τη σχεση ενώ με αγχωνει τρομερα το μετα. Ισως αντι για υποστηρικτική ειμαι ειμαι απλα εγωιστρια. Ισως θα επρεπε να το κοψω τωρα για να μην πληγωθω αργοτερα. Ποσο μαλλον αυτος. Μου έχει μιλησει για το τι θελει απο τη ζωη του στο αμεσο μελλον, εκανα πως καταλαβαινα. Ποτέ δε του ειπα οτι ολη αυτη η κατασταση με τρομαζει. Δεν ηθελα να τον πληγωσω. Αλλα ισως με αυτο το τροπο τον πληγωσω πιο πολυ μετεπειτα, αν δω πως η κατασταση του χειροτερευει κατα πολυ και δε μπορω να το διαχειριστώ ολο αυτο.