ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Βρίσκομαι σε ένα από τα πρώτα διλήμματα,από αυτά που οι περισσότεροι αντιμετωπίζουμε κατά τη διάρκεια της ζωής μας. Σε ένα το πολύ χρόνο τελειώνει το πανεπιστήμιο...και μετά τι; Άσκηση, στρατός, και στην καλύτερη-αν όχι άνεργος- στριμωγμένος σε κάποιο γραφείο να κάνεις όλη τη 'λατζα' του μεγαλο/μικρο-δικηγόρου για τρεις κι εξήντα. Δεν την γουστάρω αυτή τη ζωή που προδιαγράφεται για μένα. Ούτε το εξωτερικό γουστάρω για δουλειά. Εδώ είναι οι φίλοι μου, η κοπέλα μου, η οικογένεια μου. Άσε που στο μυαλό μου τυχόν φυγή μοιάζει με παραίτηση από τον αγώνα, δειλία μπροστά στον πόλεμο. Γιατί περί πολέμου πρόκειται, μη γελιόμαστε: ο θάνατός σου η ζωή μου έχουμε καταντήσει, ισότητα μηδέν, ανθρωπιά μηδέν, αξιοκρατία μηδέν, αγάπη για κανέναν και τίποτα παρά μόνο για τα υλικά αγαθά και τον εαυτό μας. Ε λοιπόν μπορεί να έχω άλλα αρνητικά, αλλά "κιοτής" δεν είμαι κι ούτε ποτέ υπήρξα. Νιώθω ότι έχω γεννηθεί για ωραία, για μεγάλα πράγματα. Έχω να δώσω πολλά πράγματα στους ανθρώπους γύρω μου και να πάρω λιγότερα. Ευτυχώς που υπάρχει κι ο έρωτας στη ζωή μας. Κι εκεί που έχεις φτάσει 22 και δεν έχεις ερωτευτεί ποτέ ή φοβάσαι ότι δε θα συμβεί ποτέ αυτό, ερωτεύεσαι, πλημμυρίζεσαι από συναισθήματα και όλα τα άλλα περνούν σε δεύτερη μοίρα. Αν μπορώ να ευχηθώ κάτι για τα μελλούμενα είναι αυτό: να κάνω κάτι που ν' αγαπώ η ν' αγαπήσω με τον καιρό( πιο πιθανό) και να είμαι με ανθρώπους που αγαπώ και μ'αγαπούν στενή ή ευρεία εννοία. Αυτό μόνο. "Η αγάπη είναι σοφή, το μίσος είναι βλακώδες. Γιατί κανένας άλλος νόμος δεν υπάρχει πραγματικά", που λέει κι ο φίλος μου ο Μπίρκιν...