ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σε δύο εβδομάδες φεύγω, πάω στο Λονδίνο και είμαι πιο χαρούμενη άπο οσο ήμουν ποτέ. Θα μείνω εκεί, δεν πάω διακοπές, θέλω να μείνω εκεί, θέλω να ζήσω τα επόμενα χρόνια της ζωης μου εκεί. Απο τότε που ήμουν 15 με θυμάμαι να έλεγα στους δικούς μου "εγώ θα φύγω θα πάω εξωτερικό" ή "δεν μπορούσατε να φύγετε απο την Ελλάδα να πάτε να ζήσετε αλλού;". Τώρα στα 23, και με αρκετές πίκρες απο αυτήν την χώρα, επιτέλους θα (ξανα)φύγω. Ζούσα έναν χρόνο στην Ιρλανδία, έκανα πρακτική σε μια εταιρεία και ήταν πραγματικά ο καλύτερος χρόνος της ζωής μου. Οι άνθρωποι είναι τόσο ανοικτοί και τόσο ευγενικοί, πάντα βάζουν τους φιλους τους μπροστά απο όλα. Η εταιρεία ήταω σωστή, οι υπάλληλοι της πάντα στην κορυφή, υπάλληλος μη ικανοποιημένος, σήμαινε αποτυχία για την εταιρεία. Και η Ιρλανδία, τόσο όμορφη, τόσο πράσινη, τόσα μέρη να πας. Τουλάχιστον έτσι ήταν η Ιρλανδία και οι Ιρλανδοι που έζησα εγώ. Η Ελλάδα με έχει απογοητεύσει, πάντα με απογοήτευε απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Ήμουν 17 όταν δούλεψα πρώτη φορά και το αφεντικό μου τότε, το είχε σύστημα να μας πληρώνει τα λεφτά πάντα λίγα λίγα και με καθυστέρηση. Πωπω τι ντροπή να πηγαίνω το βράδυ στο γραφείο του να ζητάω να μου δώσει 100 και 200 ευρώ. Και αυτός να μου λέει "άλλη μερα, δεν έχω τώρα" και να έρχεται η άλλη μέρα και ακόμα τίποτα. Τι τραγική εμπειρία για ένα 17χρονο. Μετά ήρθαν τα 18, πήγα σε ένα κολλέγιο γιατί δεν ήθελα να δώσω Πανελλήνιες. Βλέποντας τον αδερφό μου που ήταν ήδη σε μια σχολή, μισούσα τα πάντα απο τα ελληνικά πανεπιστήμια. Θυμάμαι είχα πάει σε ένα αποκριάτικο πάρτυ μια φορά μαζί του, το πάρτυ γινόταν μέσα στην σχολή. Ήταν η πρώτη φορά που έμπαινα μέσα στο κτήριο. Οι τοίχοι είχαν συνθήματα στους τοίχους και η "καφετερια" μου θύμιζε λίγο φυλακή, απο τις ταινίες που είχα δει. Έκατσα όλο το βράδυ μαζί με τον αδερφό μου και έναν τύπο με μούσια και στριφτά τσιγάρα, λέγανε για πολιτικά, ήμουν μικρή (και αδιαφορούσα και λίγο) δεν καταλάβαινα, μου μιλούσε για "καπιταλισμο" και "συνδικαλιστες" και θυμάμαι τον αδερφό μου και του λέει "ρε μαλάκα, ακόμα δεν ψηφίζει" εννοώντας εμένα. Το κολλέγιο καλό ήταν, γνώρισα άτομα απο πολλές εθνικότητες, κάναμε σχέσεις, φιλίες, σεξ και μέσα σε αυτά τα 3 χρόνια πήγα και στην Ιρλανδία. Δυστυχώς έπρεπε να επιστρέψω λόγω της σχολής, αλλιώς θα καθόμουν εκεί. Ήθελα να ξαναφύγω αλλά δεν είχα λεφτά. Ετσι αποφάσισα να δουλέψω πάλι. Τι μεγάλο λάθος. Δουλέυω τώρα σε αυτήν την εταιρεία δύο χρόνια, αύριο είναι η τελευταία μου μέρα. Μου χρωστάει λεφτά απο πέρυσι, ήμουν χωρίς λεφτά όλο τον περσινό χειμώνα και καθόμουν σπίτι γιατί δεν είχα ορεξη να ζητάω απο τους δικούς μου. Έμεινα στην δουλειά γιατί φοβόμουν οτι δεν θα έπαιρνα τα λεφτά μου. Κοιτάω την ζωή μου όμως και σκέφτομαι οτι με αυτό το τροπαριο, θα δουλεύω για πάντα εδώ. Κάθε μερα χωρις ρεπό όλα τα καλοκαίρια για πάντα. Έτσι πηρα την απόφαση να φύγω. Θα φύγω και θα αφήσω πίσω μου την δουλειά, ακομα και αν αυτό σημαίνει οτι δεν θα πληρωθώ ποτέ. Έχω τα βασικά λεφτά για να φύγω και έχω κλείσει τα εισιτήρια μου και φεύγω σε δύο εβδομάδες. Μισώ αυτό που έχει κάνει η Ελλάδα στην ζωή μου. -Μισώ τους εργοδότες που εκμεταλλεύονται τους ανθρώπους.-Μισώ τους ανθρώπους που είναι ευχαριστημένοι με μια δουλειά με 400 ευρώ και δεν κάνουν κατι για να αλλάξει.-Μισώ που δεν υπάρχουν πάρκα στην Αθήνα όταν θέλω να πάω να κάτσω κάπου απλά να διαβάσω ή να περιμένω παρέα. -Μισώ τους κλειστόμυαλους ρατσιστές έλληνες που θεωρούν "ντροπη" μια ελληνίδα να κάνει σχέση με εναν Αιγύπτιο. (αν είναι δυνατόν)-Μισώ τα ελληνικά ΜΜΜ. και τα ΜΜΕ.-Μισώ που το εισιτήριο με αεροπλάνο Αθήνα-Κρήτη είναι ακριβότερο απο Αθήνα-Λονδίνο.-Μισώ και ντρέπομαι για την Χρυσή Αυγή και αυτούς που την υποστηρίζουν.Κυρίως, μισώ τους ανθρώπους που θα με πουν "βολεμένη" ή "ανθελληνίδα" γιατί παρατάω την ελλάδα και φέυγω. Ο καθένας την ζωή του φίλοι μου. Έχω την πλήρη στήριξη των γονιών και των φίλων μου και αυτό μου αρκεί.