Είναι κρίμα να χαλάνε οι καλές σχέσεις.Εγώ θα έλεγα να κάνεις μια προσπάθεια να συναντηθείτε και να της τα πεις όλα αυτά.Ό,τι και να γίνει,τουλάχιστον να έχεις προσπαθήσει.
8.2.2018 | 00:22
Μετανιωσα. Αλλα...
Πριν καποια χρονια, συνεβη να ακουσω τις συμβουλες των γονιων μου και να κοψω επαφες απο μια ξαδερφη μου, με την οποια μεγαλωσαμε μαζι σαν αδερφια. Εμαθα μετα απο πολυ καιρο πως οι κατηγοριες αυτες ηταν εντελως αδικες, οι γονεις μου εβγαλαν πραγματα απο το μυαλο τους και ειδικα η μητερα μου η οποια εχει και μια καταθλιψη ηπιας μορφης. Το θεμα ειναι οτι η ξαδερφη μου, ενω της μιλησα πολυ σκληρα, δεν μου απαντησε τιποτα. Η τελευταια της λεξη απεναντι μου ηταν γεματη αγαπη. Ημασταν δεμενες σαν αδερφες, μεγαλωσαμε μαζι. Εγω τωρα 26 και αυτη 30. Στενοχωριεμαι πολυ που της φερθηκαμε τοσο αδικα. Εξαιτιας αυτου του γεγονοτος εχουν απομακρυνθει οι δυο οικογενειες. Οι γονεις της ξαδερφης μου δεν θελουν ουτε να μας μιλανε. Να ειμαι ειλικρινης με το δικιο τους. Επηρεαστηκαμε απο κακες γλωσσες και κατηγορησαμε μια οικογενεια που ξεραμε μια ζωη και μας στηριζε παντου και παντα. Καταλαβα το λαθος μου απεναντι σε αυτους τους ανθρωπους μετα απο χρονια. Δεν ξερω αν μπορω να κανω κατι να διορθωσω οτι εχει γινει. Οι γονεις μου δυστυχως ζουν στον μικροκοσμο τους και παρασυρανε κι εμενα και την αδερφη μου οταν ημασταν μικροτερες να εναντιωθουμε σε αυτα τα ατομα που δεν μας εχουν βλαψει ποτε. Ισα ισα μας αγαπουσανε πολυ.Δεν ξερω πως να κινηθω απο εδω και στο εξης. Λυπαμαι παρα πολυ για τα λαθη μου αλλα εχω να μιλησω μαζι της χρονια. Ισως και τρια χρονια. Απο εκει που μιλουσαμε καθε μερα, πλεον εχουμε να μιλησουμε χρονια. Και ξερω πως εχει ολα τα δικια του κοσμου. Αυτα που της ειπα ηταν πολυ σκληρα, δεν ειχα καμια αποδειξη να τα υποστηριξω και γενικα εκανα τεραστιο λαθος. ΜΕΤΑΝΙΩΝΩ ΠΟΛΥ. ΠΟΥ ΕΧΑΣΑ ΤΗΝ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΜΟΥ ΦΙΛΗ, ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗ ΞΑΔΕΡΦΗ ΜΟΥ. Ζησαμε μαζι φοιτητικα χρονια, με επαιρνε παντου μαζι στις παρεες της, σε διακοπες, λεγαμε τα παντα η μια στην αλλη... κι οταν παντρευτηκε ημουν εκει διπλα της σε ολα. Και αυτη να με βοηθαει σε εργασιες για τη σχολη μου, κι ας ειχε πια κανει δικη της οικογενεια, παντου διπλα μου σε ολα. Πως μπορεσα να της φερθω ετσι; Πως αντεξε και δεν μου απαντησε τιποτα οταν της ελεγα ολα αυτα που της ελεγα, που την θιγανε απιστευτα; Πως ηταν τοσο ηρεμη και δεν απαντησε τιποτα, αντι να φωναξει η να νευριασει; Υπαρχει περιπτωση λετε να μπορω να διορθωσω τα πραγματα;
3