ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ακούω αυτό το υπέροχο τραγούδι της Άννας Βίσση και όσο το ακούω την σκέφτομαι (ξέρω πως το τραγούδι γράφτηκε υποτίθεται έτσι ώστε γυναίκα να το τραγουδάει σε άντρα αλλά ο στίχος και η μουσική υπερβαίνουν τα περί φύλου) και αναρωτιέμαι που να είναι, με ποιον, αν περνάει καλά, αν είναι ευτυχισμένη, αν έχει παιδιά..χωρίσαμε πριν 4 χρόνια και κόψαμε την κάθε επικοινωνία μετά τους πρώτους 3-4 μήνες που είπαμε το κλασικό και χιλιοειπωμένο "ας μείνουμε απλοί φίλοι" επειδή όταν κατάλαβα από τις φωτογραφίες που ανέβαζε στα σόσιαλ πως γνώρισε νέο άτομο και είναι σε σχέση, απλά σταμάτησα να χαμογελάω, ήταν σαν να γκρεμίστηκε ένας τοίχος μέσα στο σπίτι μου, τόσο ψυχοσωματικά αισθητό έγινε το ότι ποτέ δε πρόκειται να τα ξαναβρούμε και αυτό ήταν το οριστικό τέλος. Από τότε εγώ βγήκα πάρα πολλά αποτυχημένα ραντεβού με κοπέλες που γνώριζα από dating app (τα κατέβασα όλα σε μία ψυχαναγκαστική σχεδόν προσπάθεια να προχωρήσω στη ζωή μου) τα οποία ήταν σχεδόν καταδικασμένα εξ αρχής αφού με το που χαμογελούσε το ραντεβού μου σκεφτόμουν το δικό της χαμόγελο, όταν έλεγε κάτι πάντα έβρισκα κάποιο κοινό σημείο αναφοράς στις εκφράσεις του προσώπου της με την πρώην μου, και γενικά δεν μπορούσα να το ζήσω, όσο και αν προσπάθησα να αφεθώ και να ξεχαστώ, όσο ενδιαφέρον κοπέλες και αν είχα απέναντί μου, απλά κάτι έλειπε, κάτι που δεν κατάφερα να γνωρίσω ξανά από τότε.. αναρωτιέμαι λοιπόν πως να είναι άραγε η ζωή της αλλά δεν τολμώ να την αναζητήσω, φοβάμαι, πραγματικά φοβάμαι τι θα δω. Ζήλια προς όποιον την έχει δικιά του, θυμό που δεν είμαι εγώ αυτός, μιζέρια που τα έφερε έτσι η ζωή και δεν είχαμε τόσο χρόνο για εμάς από ένα σημείο και μετά που πήγε εξωτερικό για το μεταπτυχιακό της και δεν μιλούσαμε τόσο συχνά και μετά που εγώ έφυγα σεζόν δεν την είδα καθόλου για 7 μήνες, απογοήτευση που είμαι 3,5 χρόνια μόνος, στεναχώρια που είμαι μία κακή απομίμηση του τότε εαυτού μου που μαζί της ήμουν στα καλύτερά μου από κάθε άποψη...σίγουρα όχι θετικά συναισθήματα. Οπότε γιατί να το κάνω; Είτε είναι με τον έναν είτε με τον άλλον, με μένα δεν είναι ούτε και θα είναι ξανά ποτέ και αυτό δε θα αλλάξει οπότε απλά ακούω τραγούδια που μιλούν στη καρδιά μου και με κάνουν να ταυτίζομαι.. ευχαριστώ που διαβάσατε την εξομολόγησή μου, να είστε όλοι καλά..