ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πολλά χρόνια πριν μάθουμε με ξένους-κυρίως αγγλικούς-όρους πράγματα για το δικαίωμα στην ιδιωτικότητα, στο χώρο και την ελευθερία των ανθρώπων και πόσο απαίσια είναι η κάθε είδους ενόχληση, ανατράφηκα με αυτές τις αξίες και τις διατήρησα στη ζωή μου. Δηλαδή από τη δεκαετία του '90 που ήμουν μικρός αλλά κι έπειτα ήξερα πολύ καλά πόσο άσχημο είναι να μιλάς και να ενοχλείς ανθρώπους στο δρόμο ή εν ώρα εργασίας, γενικά να ενοχλείς. Και λεκτικά και πρακτικά και με οποιοδήποτε τρόπο. Όποτε βρισκόμουν μπροστά σε τέτοια σκηνικά ήμουν πάντα αμήχανος ή αν έβλεπα πως ενοχλούν κάποιο άτομο μεγαλώνοντας προσπαθούσα να βοηθήσω όσο μπορώ. Είχα πέσει κι εγώ σε μικρή ηλικία θύμα ''ενόχλησης'', ας μην επεκταθώ παραπάνω. Και πριν μου συμβεί αυτό πάντως, την ίδια άποψη είχα κι αυτό έπραττα. Δεν ενοχλούσα, το θεωρώ απαίσιο. Παρ όλα αυτά λυπάμαι πολύ για τη μοναξιά μου. Στη δουλειά δεν έχω γνωρίσει άτομα (έκανα διάφορες δουλειές, ποτέ σε γραφείο ή ομαδική δουλειά), στο δρόμο θεωρώ απρέπεια την προσπάθεια για γνωριμία, το θεωρούσα κι όταν ήμουν πιο μικρός κι ειδικά και τώρα που μεγάλωσα, άτομα δεν έχω να μου γνωρίσουν καινούρια άτομα πλην κάποιων γνωστών που τους συναντάω στη χάση και στη φέξη αν βρεθούμε σε κάποια κοινά πράγματα. Ερωτικά μηδέν. Έχω ξεχάσει ακόμα και το πώς είναι να φιλάς, την αίσθηση του φιλιού, εδώ και χρόνια και δεν κάνω καθόλου πλάκα. Επειδή όλα παρεξηγιούνται ή ερμηνεύονται κατά το δοκούν σε αυτό τον άδικο κόσμο που ζούμε, δεν εννοώ σε καμία περίπτωση ότι θα ήθελα να ήμουν κάφρος ή παρενοχλητής. Δεν είναι της ιδιοσυγκρασίας μου, είναι εντελώς έξω από μένα. Πάντως μου λείπει πολύ, πάρα πολύ και ο έρωτας και οι φίλοι.