ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μετραω τα δευτερολεπτα που με αγγιζεις...Τις στιγμες που συναντιουνται τα βλεμματα μας...Οταν μου μιλας νομιζω δεν τα ακουω ολα γιατι βουιζουν τα αυτια μου στην προσπαθεια να αποτυπωθει στην μνημη μου η χροια της φωνης σου...Υπαρχει μια εικονα σου που λατρευω και ξερω πως δεν θα αποτυπωθει ποτε πανω σε μια φωτογραφια...Ειναι σαν να τη βλεπω μονο εγω...Τρελαινομαι να αγγιζω με τα δαχτυλα μου καθε σημειο του κορμιου σου...λες κι αν δεν σε ξαναδω ποτε να μου μεινει στην μνημη η αφη σου η αισθηση σου,η αυρα σου..Σε φιλαω σαν να μην υπαρχει αυριο γιατι με μας,αυτο το "κακο"που παρατραβηξε, πραγματικα δεν γνωριζουμε το αυριο...Και καμια φορα αυτο μας κανει να αδικουμε το παρον...Μου λες πως με μενα εισαι ο εαυτος σου...αλλα σε φοβιζει που επιτελους λιγο πριν μπεις στην τεταρτη δεκαετια της ζωης σου υπαρχει καποια,καποιος ανθρωπος που σε δεχεται ετσι ακριβως οπως εισαι...με τον ερωτισμο σου,την πολυπλοκοτητα των σκεψεων σου,την κυκλοθυμικοτητα σου..Ειναι τελικα τα αδιαφορα τα πιο επικινδυνα;Μετραω τις φορες που το χουμε σκεφτει και εχουμε βουτηχτει στη σιωπη χωρις απαντηση...