ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τι πιθανότητες επιβίωσης έχει ένα άτομο με τα τρια κακά της μοίρας μου... Τα οποία είναι ότι δεν είμαι εμφανίσημη: είμαι αδύνατη, θα έλεγα μη θηλυκή αφού δεν έχω κάτι το ιδιαίτερο επάνω μου (στήθος, πιαστίματα) και είμαι και αγύμναστη. Ένα απλό καστανό χρώμα μαλλιών με καστανά ανοιχτά μάτια, ένα μη ιδιαίτερο πρόσωσο με λίγο μεγάλο κούτελο και ακμή που έχω βαρεθεί να την πολεμάω... Τα μαλλιά μου είναι πράσο και χωρίς όγκο, δε μακραίνουν -έχουν κολλήσει στο ύψος των ώμων και αυτό το μήκος με κάνει να φαίνομαι ακόμη μεγαλύτερη. Τα φρύδια μου είναι λεπτά και όχι αυτό που επιτάσσει η μόδα, τα μεγάλα χοντρά φρύδια (που δεν έχω καταλήξει αν αρέσει στους άντρες ή είναι γυναικείο τρεντ απο αυτά που μεταξύ γυναικών έχουν πέραση αλλά οι άντρες δε γουστάρουν -εμένα πάντως μου αρέσει)Επίσης είμαι άνεργη, ως εκ τούτου δεν έχω λεφτά για ιδιαίτερη προσωπική περιποίηση και για ρούχα με στυλ ή για να κάνω θεραπείες για την ακμή (πάλι). Ή να πάω σε κάνα κομμωτήριο να κάνω κάτι ωραίο επιτέλους σε αυτό το μαλλί, πχ εξτένσιονς, να αλλάξω ριζικά. Ψωνίζω με φειδώ πράγματα που θα πανε με όλα όπως ένα απλό ζευγάρι μαύρα παππούτσια, μια μαύρη τσάντα κλπ. Έχω καταλήξει να ντύνομαι στα μαύρα και γκρι, με βαρετά ρούχα. Η αυτοπεποίθηση μου έχει πιάσει πάτο, γιατί νιώθω ότι η εικόνα που βγάζω προς τα έξω με κάνει να φαίνομαι βαρετή, ταλαιπωρημένη, 30άρα ενώ είμαι so much more (και είμαι στα mid 20s μου, όχι 30...)Συνέπεια όλων των παραπάνω και του γεγονότος ότι έλειπα από την πόλη μου είναι να μην έχω κοινωνική ζωή, μόνο κάποιους γνωστούς για ένα καφέ και όχι για εκδρομές στη θάλασσα ή πάρτυ κλπ. Έτσι έχω κλειστεί στο σπίτι. Εκτός αυτού ντρέπομαι όταν συναντώ παλιούς γνωστούς γιατί ξέρω ότι μερικοί θα σκεφτούν ''πως κατάντησε αυτή έτσι; Ήταν καλύτερη παλιά!'... Γιατί κάποτε, λίγο του ότι ήμουν στο άνθος της ηλικίας μου, λίγο του ότι είχα μια σταθερή παρέα είχα περισσότερη ομορφιά και αυτοπεποίθηση ώστε να θεωρούμαι και ωραία σχετικά με άλλα κορίτσια στο λύκειο και μέχρι τα 20 μου περίπου. Έιχα και το τσαγανό τότε να χώνομαι και να βρίσκω δουλειές και να ψωνίζω το κατιτις μου και να έχω ένα πιο ξεχωριστό και σέξι στυλ. Μετά έπαθα κατάθλιψη για διάφορους προσωπικούς λόγους και άρχισα να πέφτω... Τώρα ντρέπομαι να πάω να δουλέψω σε καφετέρεια και όταν το έκανα τελευταία φορά δεν επιβίωσα εκεί μέσα γιατί δεν είμαι αρκετά bitch. Παλιά δεν πτοούμουν γιατί με στήριζαν φίλοι και πήγαινα αλλου για δουλειά. Τώρα νιώθω ότι σε όλες τις καφετέρειες είναι τα ίδια. Προσπάθησα να βρω άλλη δουλειά αλλά τζίφος. Δεν πολυασχολούμαι με τα social media για να κάνω τα ψωνίστικα που θα μπορούσαν να μου ανεβάσουν έστω εικονικά την αυτοπεποίθηση καθώς και το νούμερο των εικονικών φίλων μου γιατί δε μου αρέσουν οι selfies -όταν έβγαζα εγώ selfies με φιλμ και μετά με κινητό που είχε κάμερα 1.3 mp δεν υπήρχε καν ο όρος και νιώθω ότι είμαι μεγάλη πια για τέτοια. Δε μου αρέσουν οι ψευτοκοινωνικότητες αλλά είμαι ευγενική με όλους το οποίο ενίοτε εκλαμβάνεται ως 'χαζό'. Μου αρέσει η ιστορία, η γεωγραφία, να σχολιάζω την επικαιρότητα, να μιλάω όμορφα και να ακούω τους άλλους. Μου αρέσουν οι ταινίες, διάφορες κωμικές σειρές, το καλό χιούμορ.Με εκτιμάνε για αυτό που είμαι άτομα μετρημένα στα δάχτυλα των χεριών μου συν οι γονείς μου. Και με υπεραγαπάει ένα άτομο που με βρίσκει και σεξι και θηλυκή και αστεία γιατί είναι old school σαν εμένα (αλλά συμφωνεί ότι πρέπει να κάψω σχεδόν όλα τα ρούχα μου). Αλλά όλα αυτά τα άτομα είναι μακριά, εκτός από τους γονείς μου που είναι εδώ και που με βλέπουν να μαραζώνω αλλά δε μπορούν να με βοηθήσουν. Τους πονάει όταν λέω ότι θα προτιμούσα να μην είχα σπουδάσει και να φύγω από την πόλη μου γιατί όταν έφυγα είχα φίλους, αυτοπεποίθηση και θα μπορούσα να έβρισκα μια δουλειά και να την κρατήσω χρόνια και να είμαι τώρα σαν τα άτομα που δε σπούδασαν αλλά γύρισα πίσω και τα βλέπω να με έχουν ξεπεράσει.Πώς έγινα έτσι...totally fucked up? Αλλιώς ονειρευόμουν τον εαυτό μου και τη ζωή μου και δεν είμαι not even close.