9.2.2014 | 00:59
μια ακόμα εξομολόγηση
ξέρω πως είναι να μη νοιάζεται κανείς, να μην σε αγκαλιάζει κανείς το βράδυ στο κρεβάτι, να μη σε κάνουν να ξεχωρίζεις τα βλέμματα στο δρόμο, να μην έχεις παρέα να βγεις ξέγνοιαστη μια όμορφη ηλιόλουστη μέρα, να ξεσυνηθίζεις στο χτύπο του τηλεφώνου. ξέρω πως είναι να μην έχεις πρωινό ξύπνημα για δουλειά, να έχεις άπλετο χρόνο για να παρατηρήσεις και το πιο μικρό ελάττωμα του εαυτού σου. ξέρω πως είναι να προσπαθείς, να πέφτεις, να ξανασηκώνεσαι, να συνεχίζεις. ξέρω πως είναι να ερωτεύεσαι, να πονάς, να χωρίζεις. ξέρω πως είναι να μεθάς, να ελπίζεις, να ξεχνάς. ξέρω πως είναι να βασίζεσαι μόνο στον εαυτό σου, να λυγίζεις για να μη σπάσεις. ξέρω πως είναι. ας έρθει τώρα και η αγάπη, το γέλιο, η ομορφιά.είμαι έτοιμη.