ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μετά από μια Κυριακή γεμάτη ελπίδα (raceforthecure) και ανθρώπους που μαζεύτηκαν να τρέξουν για την ζωή... ήρθε πάλι αυτή η Δευτέρα που με τίναξε απότομα πίσω στην πραγματικότητα μου, σου, του, των...Ο κάθε άνθρωπος τελικά οδηγείται από το "εγώ" του με τέτοιο στόμφο, με τέτοια έπαρση και δίχως σταματημό...Θα μου πεις τώρα το κατάλαβες? όχι... απλά τώρα το γράφω γιατί ακόμα μία Δευτέρα πρωϊ βρίσκομαι εδώ μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή και νιώθω ότι έχω χάσει κάθε νόημα...Το δικό μου "εγώ" παραπονιέται...Με έχω χάσει...μου λέει...Και ναι δεν λέω, στην ζωή έτσι είναι, πότε τα βρίσκεις με τον εαυτό σου πότε κάτι σου φταίει, ίσως ποτέ δεν καταφέρει κανείς να βρει την απόλυτη ισορροπία...Μα αυτή την στιγμή κάνουν πάρτυ τα "μαύρα ανθρωπάκια" μου ...Πριν λίγο καιρό ο σύντροφος μου με ρώτησε αν είμαι ευτυχισμένη... Είπα ναι ... Μου απάντησε "πες το πιο πειστικά..." και σώπασε...Ξέρει, καταλαβαίνει, αλλά εξακολουθεί να είναι μακριά... Πως να γεμίσει η ζωή σου με αγκαλιές εικονικές, με φιλιά εικονικά... Πως? Πόσο αντέχει η ψυχή σου μία απόσταση που δεν κατάλαβες ποτέ? Πόσο μπορείς να περιμένεις μια εξήγηση?Πόσο απελπισμένα να θες να ζήσεις μαζί του, όλα όσα έχετε μοιραστεί από μακριά?Και να μην είσαι πια κοριτσάκι 20 χρονών που αντέχεις... Να είσαι κάπου εκεί στα 35, με τα πάντα γύρω σου να ρουφάνε τις αντοχές σου και τις ανοχές σου...Και να χαμογελάς κάθε πρωί, ακόμα κι αν όλα πάνε στραβά, εσύ να χαμογελάς... Μα κάποια αναθεματισμένα πρωινά, που δεν κοιτάει κανείς και αναπόφευκτα συγκρούεσαι με τον εαυτό σου, τότε ξέρεις πως ΕΙΣΑΙ οι ΕΠΙΛΟΓΕΣ σου...Και τότε πως σε συγχωρείς? Για όσα άφησες να φύγουν, για όσα δεν διεκδίκησες ποτέ, για όσα ΟΧΙ δεν είπες...για όσες φορές ήθελες να φωνάξεις μα το κάλυψες με χαμόγελο...Για όλα εκείνα τα "ΝΑΙ" που θα τα έλεγες ξανά και ξανά κι ας σου κόστισαν την ψυχή σου...Έχω αρχίσει και χάνω την πίστη μου... και αυτό είναι το χειρότερο που θα μπορούσε να μου συμβεί...Δεν μιλάω για θρησκείες, για θεούς ούτε για ανεξήγητες δυνάμεις...Έχω αρχίσει και χάνω την πίστη μου στους ανθρώπους...ποια εγώ που πάντα έλεγα... "είμαι άνθρωπος του ναι κι ας κοστίζει" ... "με τα "ναι" άλλαξε ο κόσμος όχι με τα "όχι"..."Και περνάνε τα χρόνια... σαν σίφουνας και δεν το καταλαβαίνουμε... Νομίζουμε ότι έχουμε μια ζωή μπροστά μας... και ξυπνάμε όταν συνήθως είναι πια αργά...Δεν ζω...ακούς? Έχω βάλει σε αναμονή την ζωή μου, μέχρι να έρθεις...αν έρθεις ποτέ... Μέχρι να πάρω μια απάντηση, μια εξήγηση λογική...Και δεν μου φταις εσύ... ΕΓΩ μου φταίω που δεν μπόρεσα ποτέ να σου πω "όχι" ... Μάλλον λάθος... Δεν μπόρεσα ποτέ να ΜΟΥ πω "όχι"... ΕΙΜΑΣΤΕ οι ΕΠΙΛΟΓΕΣ μας...