ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Περπατώντας για να βρω δύο αγαπημένους μου ανθρώπους που τους ξέρω τουλάχιστον μια δεκαετία, μου ήρθαν σκηνές από την πρώτη μας μέρα στη σχολή : εγώ ολίγον μισάνθρωπος ή σνομπ δεν πολυήθελα να πιάσω κουβέντα μη χαλάσει και το (ανύπαρκτο) image μου με την Λ. που καθόταν στο πίσω έδρανο και ήταν ιδιαίτερα νορμάλ, φιλική και ευγενική , και έβρισκα τη Ν. που έτυχε να γνωριστούμε πολύ βλαχάρα που δεν μπορούσε να ξεκολλήσει το μυαλό της από την επαρχία- την Αθήνα ούτε να τη χέσει -πράγμα απαράδεκτο για μένα που (ακόμα) τη θεωρώ γοητευτική...και πέρασαν τα χρόνια και περάσαμε διάφορα η κάθε μια από πραγματικές και φαινομενικές απώλειες, επώδυνους χωρισμούς, επαγγελματικά αδιέξοδα, γεννήσεις , καταρρεύσεις, δισταγμούς αλλά και προσπάθειες , βόλτες με αμάξι, χαζομάρες, ανέμελες διακοπές- αυτή η αίσθηση ελευθερίας που έχεις να πεις ό,τι σου κατέβει σε έναν άνθρωπο χωρίς να σε παρεξηγήσει και ούτε το καταλάβαμε πώς έγινε και η μια ήξερε τη ζωή της άλλης χωρίς να είμαστε όλη μέρα στα τηλέφωνα ούτε να ζούμε σαν τις γκόμενες του sex & the city (ευτυχώς) και συμπαραστεκόταν χωρίς να παρεμβαίνει ,και μιλούσε χωρίς δεύτερες σκέψεις ,διαφωνούσε χωρίς να υψώνει το δαχτυλάκι της και τελικά -χωρίς μελό και ψυχοπάθεια- πως η αγάπη (των φίλων) θα λάμψει .Y.Γ:Έχω τόσο καιρό να σας διαβάσω.ελπίζω tout va bien!