ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όλοι θεωρούν ότι έχω αυτοεκτίμηση γιατί έτυχε να έχω αυτοπεποιθηση, αλλά είμαι εντελώς ανασφαλής και δεν αισθάνομαι καμιά σίγουρια για τον εαυτό μου. Βασικά τα ερεθίσματα που έλαβα σαν παιδί και ως έφηβη από το περιβάλλον μου ήταν τέρμα αντιφατικα. Από την μία μία οικογενεια που μου πρόσφερε πολύ αγάπη, από την άλλη ήμουν και είμαι το κορίτσι που πάντα με κάποιον μαγικό τρόπο έμενε στην απέξω. Ειλικρινά δεν ξέρω πως τα καταφέρνω έτσι και πάντα όλοι οι άνθρωποι απλά αδιαφορούν για την ύπαρξη μου. Ψάχνω να βρω τι φταίει, ψάχνω, ψάχνω δεν βρίσκω τίποτα. Κοιτάω τον εαυτό μου και βλέπω ένα άτομο που ειλικρινά είναι μια χαρά. Από εμφάνιση από συμπεριφορά γενικά...Εντάξει. Πλέον αποδίδω ασυνείδητα την κατάσταση μου σε κάτι αόρατο. Κάτι που έχω πάνω μου και κρατάει πίσω που απωθεί τους πάντες που είναι ο λόγος που είμαι μόνη μου. Αυτή η ανασφάλεια με διακατέχει μόνο στις διαπροσωπικες μου σχέσεις. Κάνω σκέψεις πως κάνεις δεν με συμπαθεί, πως κάνεις δεν θα μπορούσε να με ερωτευτεί, πως γενικά είμαι εντελώς ανεπιθύμητη. Όταν κάποιος απομακρύνεται το πρώτο πράγμα που θα σκεφτώ είναι πως κάτι του έκανα. Σε τέτοια φάση... Κάποτε, ως πρόσφατα δηλαδή, ήμουν τέρμα doormat, αλλά εξελίχθηκα από αυτό. Βέβαια η χαμηλή αυτοεκτίμηση και η αόρατη αμηχανία που την συνοδεύει δεν με εγκαταλειπουν πότε. Παραδέχομαι πως ψάχνω όχι ακριβώς αποδοχή, δεν θέλω την αποδοχή οποίου δηπότε, αλλά άτομα να με κάνουν να αισθανθώ λιγότερη μοναξιά άρα και ανασφάλεια. Δυστυχώς όταν βλέπω, άλλους ανθρώπους να έχουν παρέες σχέσεις σκέφτομαι γιατί όχι και εγώ? Και με καταβάλει ένα αίσθημα κατωτεροτητας. Σκαλίζω να βρω το στο καλό κάνω λάθος δεν βρίσκω κάτι, και καταλήγω να νιώθω ατύχη, λες και έχω ένα σύννεφο πάνω από το κεφάλι μου και μετά εκτός από.ανασφαλής γίνομαι και απαισιόδοξη. Από Δευτέρα αρχίζω την σχολή στην οποία πέρασα, ελπίζω να μην είναι σαν το σχολείο και να αποδείξω επιτέλους στον εαυτό μου πως είμαι απλά...εντάξει!