Σε ευχαριστώ για αυτό το υπέροχο κείμενο.Έχασα και γω την γιαγιά μου πριν 45 μέρες. Ακόμα δεν το έχω αποδεχτεί, ακόμα περιμένω να πάω σπίτι να την δω, να κάτσουμε να μιλήσουμε και να δούμε μαζί τα έργα της στην τηλεόραση, να μου δώσει συμβουλές και να της μιλήσω για όλα. Με συγκίνησες πολύ.Και η δική μου γιαγιά, μου χάρισε το δαχτυλίδι που της είχε κάνει δώρο κάποτε ο παππούς μου, σε μένα και όχι σε κάποιο άλλο από τα εγγόνια της.Και η δική μου γιαγιά, δεν μπορούσε να μιλήσει και να κουνηθεί, αλλά όταν της είπα ότι την αγαπώ πολύ, μου απάντησε.Η απώλεια είναι μεγάλη, ειδικά αν υπήρχε και έντονο δέσιμο μεταξύ σας, όπως μεταξύ μας.Παρόλα αυτά, να είσαι δυνατή και να σκέφτεσαι πως πάντα υπάρχει δίπλα σου, πάντα θα σου δίνει δύναμη, έστω και από μακριά.Να μην στενοχωριέσαι όσο μπορείς, σίγουρα δεν θα το ήθελε αυτό για σένα.Και να χαίρεσαι! Να χαίρεσαι που την έζησες μέχρι τώρα, που έμαθες από εκείνη και την είχες κοντά σου!Τα συλλυπητήρια μου, ολόψυχα!
24.6.2016 | 00:11
Μια ημερα ακομη ηταν σημαντικη
Ηταν πολυ μεγαλη πλέον η γιαγιά..Δε σηκωνοταν, δε μιλαγε, δεν ετρωγε. Ειχε παραιτηθει.Μας ειπε κι ο γιατρος να περιμενουμε το γεγονος απο ωρα σε ωρα, αλλα αλλο να το ακους κι αλλο να συμβαινει. Είχε τα λογικα της ομως. Προχτες της ειπα πριν φυγω:-Γιαγια μου, εγω θα φυγω. Θα παω να γραψω το τελευταιο μου μαθημα στη σχολη και θα επιστρεψω παλι. Δωσε μου την ευχη σου να γραψω καλα, σφιξε μου το χερι για να καταλαβω..Και μου το εσφιξε τοσο δυνατα που δεν το πιστευα..Σπανια απαντουσε ή εγνεφε.Πραγματι εγραψα κι εγραψα και καλα.Μολις παρεδωσα το γραπτο πηρα τηλεφωνο να ενημερωσω την αδερφη μου πως εγραψα κι εκεινη μου ειπε οτι ερχεται στο χωριό.Ετσι καταλαβα.Θα το γραψω εδω κι ας μην εχει νοημα για κανεναν γιατι εχει για εμενα.Γιαγια, η ευχη επιασε και εγραψα καλα.Σ ευχαριστω για ολα και συγγνωμη που δεν σε προλαβα..Α ρε γιαγια μια μερα ακομη να κρατιοσουν να στο πω μονο απο κοντα.Ισως να μην εφευγες ποτισμενη με τοση πικρα.Γιατι καποιοι σε πικραναν και σε πικραναν πολυ μεχρι τελευταια στιγμη και συνεχισαν αντροπιαστα ας ησουν παραδιπλα κι ειχες τα ματια σου κλειστα.Δε θα ξεχασω ποτε ενα απογευμα πριν κανα 2 χρονια που την επισκεφτηκα...Λίγο πριν φύγω εβγαλε το χρυσο σταυρο απο το λαιμο και μου τον εδωσε. Μονο σε μενα.Κι ειχε πολλα παιδια, εγγονια και δισεγγονα.Δεν ειχα διαπιστωσει ποσο σημαντικη ηταν αυτη η κινηση που εκανε για μενα μεχρι χτες το βραδυ που την ειδα ακινητη, αμιλητη, ησυχη.Δεν το πιστευα σημερα οταν ειδα να την βγαζουν για τελευταια φορα απο το σπιτι..Δεν το συνειδητοποιω οτι οταν ξαναπαω στο σπιτι της γιαγιας δε θα την ξαναδω.Δεν το πιστευω οτι πλεον πρεπει να παιρνω τον κατηφορο για το νεκροταφειο για να την δω.Πριν χρονια μου ελεγε να αναψω το καντηλι του παππου πανω στο τζακι και τωρα θα αναβω το δικο της. Απλα αρνηση πολλη αρνηση. Περναω μεγαλη αρνηση κι ας ειμαι 22 χρονων κι ας ηταν κι εκεινη 95.Την ευχαριστω για ολα κι ελπιζω οπου κι αν πηγε η ψυχη της να βρηκε επιτελους γαληνη διπλα στον παππου.Σε καθε περιπτωση δε θα ηθελα να δημοσιευτει το κειμενο στο φεισμπουκ..Ευχαριστω εκ των προτερων τη διαχειριση.
1
