ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Από την μητέρα μου δεχόμουν από μικρή χειραγώγηση, δίχως να το καταλαβαίνει ούτε η ίδια (από υπερβολική αγάπη), ούτε όμως και εγώ να συνειδητοποιώ πόσο άγχος μου είχε δημιουργήσει ώστε να καταφέρω να την ικανοποιώ πάντα. Πράγμα που δεν γινόταν διότι ως έφηβη με ανήσυχο πνεύμα και τις πρώτες κατακτήσεις με τα αγόρια, ερχόμασταν συχνά σε σύγκρουση. Με αποτέλεσμα να μην με αφήνει να συμμετέχω σε εκδρομές, μου έπαιρνε το κινητό και δεν μπορούσα να μιλώ με το τότε αγόρι μου (άσχετα που μιλούσα από άλλο τηλέφωνο και βρισκόμασταν κρυφά). Μεγαλώνοντας και περνώντας φοιτήτρια στην πόλη μου επειδή ήταν η σχολή που με ενδιέφερε περισσότερο, η συμπεριφορά αυτή συνεχίστηκε αλλά πιο ήπια. Βέβαια δεν έλειπαν οι συγκρούσεις γιατί είχα αρχίσει να φεύγω από το σπίτι και να βγαίνω με φίλες μέχρι αργά, να πηγαίνω διακοπές μόνη (με την σχέση μου,απλά έλεγα ότι ήμουν με φίλες), και γενικά να κάνω την ζωή που ήθελα, άσχετα από την υπερπροστασία της μάνας μου. Τύχαινε ταυτόχρονα να περνά κλιμακτήριο και επειδή ήξερα ότι θα έχει τα δικά της, φρόντιζα να μην την λαμβάνω και πολύ στα σοβαρά όσον αφορά τον τρόπο ζωής που έκανα. Ο πατέρας μου πάντοτε ήταν πιο νορμάλ σε αυτά τα θέματα και γενικά ήταν αυτός που πάντα με υποστήριζε ακόμη κι όταν τσακωνόμασταν με τη μάνα μου. Πριν κάποια χρόνια, στα 24 μου, γυρνώντας σπίτι μετά από εξαντλητικό ωράριο (μόλις είχα πιάσει δουλειά με σκοπό κάποια στιγμή να φύγω από το σπίτι και να νοικιάσω δικό μου χώρο), είχε απροσδιόριστα νεύρα και ενώ μου μιλούσε, της είπα κουρασμένη ότι θέλω να πάω να κοιμηθώ και μου τα λέει αύριο. Κι αφού μπήκα στο δωμάτιο μου, ήρθε μετά από λίγο μες στα νεύρα και με αρπάζει από τα μαλλιά και μου δίνει ένα χαστούκι που ακόμη το θυμάμαι. Χωρίς να της πω απολύτως τίποτα. Όπως ήταν φυσικό άρχισα να κλαίω και να της φωνάζω ''πας καλα;'' κλπ. ήρθε και ο πατέρας μου, του εξήγησα τι έγινε και ο άνθρωπος τα είχε παίξει, δεν μπορούσε να καταλάβει τι της είχε έρθει και σήκωσε χέρι πάνω μου. Προσπάθησε να την συνετίσει μιλώντας της σε αυστηρό ύφος και κάπως εκεί συμμαζεύτηκε η κατάσταση. Εννοείται ότι κλειδώθηκα στο δωμάτιο μου μέχρι το επόμενο πρωί που έφυγα για δουλειά. Το επόμενο πρωί η μητέρα μου πήγε με τον πατέρα μου στη διπλανή πόλη για δουλειές και ψώνια και γυρνώντας μου αγόρασε ένα φόρεμα. Σαν συγγνώμη για χτες. Ήταν σαν βρεγμένη γάτα και ξέρω πως το είχε μετανιώσει βαθιά που με χτύπησε. Φυσικά και δεν της κρατούσα κακία, απλά μέσα μου αναρωτιόμουν τι την βασάνιζε έτσι ώστε να ξεσπάει σε εμένα. Όλη την υπόλοιπη μέρα ήταν νορμάλ και φαινόταν φανερά μετανιωμένη. Το απόγευμα εκείνης της μέρας ντύθηκα για να πάω για φαγητό με τον σύντροφό μου. Ήμασταν μαζί περίπου 1 χρόνο και θα βγαίναμε για φαγητό όπως κάθε Σάββατο που συνηθίζαμε. Πριν βγω από το σπίτι κοίταξα την μάνα μου, έβλεπε ήσυχη τηλεόραση στον καναπέ και γύρισε και με κοίταξε και αυτή. Ήταν ήρεμη και ήσυχη, δεν μου είπε τίποτα και γύρισε ξανά το βλέμμα της στην τηλεόραση. Έβαλα τα παπούτσια μου και αφού την χαιρέτησα, έφυγα.Μετά από 1 ώρα, με καλούσε ο πατέρας μου στο κινητό. Το σηκώνω και μου λέει ''έλα σπίτι αμέσως, γιατί η μαμά δεν είναι και πολύ καλά''.Στο επόμενο λεπτό ο σύντροφός μου με φέρνει αστραπιαία σπίτι. Και εκεί μαθαίνω ότι η μητέρα μου είχε ''φύγει''. Αθόρυβα, ξαφνικά, εκεί που έβλεπε τηλεόραση. Από εκεί και έπειτα οι μέρες που ακολούθησαν υπήρξαν οι δυσκολότερες της ζωής μου. Και μέσα μου πάντα θα υπάρχει εκείνο το χαστούκι που μου έδωσε πριν φύγει. Για το οποίο ποτέ δεν της κράτησα κακία. Με πλήγωσε μεν, αλλά όπως σε κάθε αμοιβαία σχέση αγάπης, την συγχώρεσα. Για όλα, για κάθε στιγμή που με νευρίαζε με την υπερπροστασία της, για κάθε υπερβολή που έκανε. Δεν πρόλαβε να είναι μαζί μου όταν δημιούργησα κι εγώ οικογένεια. Δεν πρόλαβα να συζητήσω μαζί της όχι σαν μάνα και κόρη μόνο, αλλά σαν γυναίκες. Να βγούμε μαζί για ένα καφέ, να την πάω για ένα φαγητό, να την πάω μια εκδρομή από τα πρώτα μου λεφτά. Δεν πρόλαβε να με δει να ζω στο δικό μου σπίτι, να γίνομαι ανεξάρτητη. Να την έχω δίπλα μου στο γάμο και στη βάφτιση των παιδιών μου. Να της πω πόσο την ευχαριστώ που με αγαπούσε, έστω και με το δικό της παράξενο τρόπο. Και πόσο με προφύλαξε από το να ξεφύγω σε πολλές καταστάσεις, επειδή ο χαρακτήρας μου ήταν πάντοτε παθιασμένος και ενθουσιώδης. Δεν πρόλαβε να με δει να ωριμάζω. Να την εκτιμώ. Να συζητήσουμε μαζί για άλλα πράγματα, σοβαρότερα. Να ακούσω τι την βασάνιζε, τι την χαροποιούσε, τι ήταν η ζωή για εκείνη...Μαμά εύχομαι να με βλέπεις από εκεί που βρίσκεσαι. Να ξέρεις ότι δεν σε ξεχνάω. Παρά την ιδιόμορφη σχέση που είχαμε, την αγάπη σου την εισέπραξα βαθιά και αυτό θα με συντροφεύει μια ζωή.