ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με λένε Μ. και μένω στην Αθήνα.Και χτες ξύπνησα και συνειδητοποίησα πόσα έχουν αλλάξει στη ζωή μου αυτά τα δύο χρόνια.Να σας εξηγησω λοιπόν.Πριν δυο χρόνια ήμουν ένα άτομο κλειστό που πάλευε κάθε μέρα με τον εαυτό του.Βυθισμένη στην ανορεξία και στην κατάθλιψη,ήμουν πολύ δυστυχισμένη.Θεωριτικά είχα όλα όσα ήθελα:ήμουν πολύ αδύνατη (εγώ το πρώην τσουπωτό κορίτσι),ήμουν στη τέλεια σχολή,είχα γονείς που μαγαπάγανε,κάποιους καλούς φίλους,διακοπές,ένα ωραίο σπίτι.Μμναιι,σκατά.ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΤΙΠΟΤΑ.Δεν ειχα τον εαυτό μου,την ελευθερία μου.Ένα άτομο καταδικασμένο να παλεύει κάθε μέρα με το φαγητό,την τελειομανία του,τις εμμονές του.Που έπρεπε να πληρεί συγκεκριμένα στάνταρτς μόνο κ μόνο για να βγάζει τη μέρα.Μια καθημερινή μάχη που μου ρούφαγε τη ζωή,τα νιάτα,τη χαρά του απλά να υπάρχεις χωρις να χρειάζεται συνέχεια να αποδυκνείεις τον εαυτό σου.Αρχισα να καταλαβαινω οτι η ζωη δε μπορει να ειναι ετσι.Και ζητησα βοηθεια απο ειδικο.2 χρόνια μετά,με πολλή δουλειά από μέρους της ψυχολόγου μου (Ε. σευχαριστω)αλλά και φυσικά δική μου,είμαι ένα νέο άτομο!Πλέον υγιής,συμφιλιωμένη με το σώμα και τα κιλά μου,πολύ πιο κοινωνική,με νέες παρέες,χόμπυ,ασχολίες και έρωτα!Το παλιό κορίτσι που ήμουν ελευεθερο πια να χαιρεται τη ζωη!Κάθε μέρα ειναι πλέον μια ευκαιρία,ια περιπέτεια -όχι ένας ατέρμωνος αγώνας.Τίποτα δεν είναι τέλειο,η ζωη και οι ανθρωποι δεν ειναι τελειοι και αυτο το εμαθα καλα,γιατι την αγαπη μου για τελειοτητα την πληρωσα αρκετα ακριβα.Το θεμα ειναι απλά ότι όταν αγαπάς τον εαυτό σου,όλα μπορέι να τα αντέξεις.Ξέρεις τι σου κάνει καλό,τί κακό και ξέρεις πότε να μένεις και πότε να φεύγεις.Βλέπω στη στηλη πολλα ποστ με ανθρώπους απελπισμένους και στεναχωριέμαι.Γιατι ρε παιδια μπορειτε να αλλαξετε.Μπορειτε να εχετε μια καλυτερη ζωη.Αρκει να το θελετε πολυ και να κανετε την αρχη.Ελπιζω να ειστε ολοι καλα.Σας φιλω.