ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κουβαλάω στις πλάτες μου τις λύπες του κόσμου. Τις φορτώνω. Τις στοιβάζω. Και ξανά. Κάθε μέρα. Τη μια δίπλα στην άλλη και τις επόμενες πάνω απ'αυτές. Με τις λύπες φτιάχνω κάστρα, πύργους...Βάζω μέσα πριγκίπισσες που χουν για παρέα δράκους και γιαμαλλιά χρυσές κλωστές.Καμιά φορά, έτσι όπως κάθομαι σκυφτός, μου φαίνεται ακούω τα τραγούδια τους. Ωραία τραγούδια...τι κρίμα που μόνο εγώ μπορώ να τ' ακούω. Είπα 2-3 φορές σε φίλους: ''ελάτε παιδιά! ελάτε ν'ακούσετε". Μάταιο, Με πέρασαν για τρελό. Εγώ μονάχα τ'ακούω τα τραγούδια. Παράξενο πράμα.Ναι! Με τέτοιο φορτίο είναι μέρες που λυγίζω. Χάνω, να σου πω, ίσα με 10 πόντους. Αλήθεια. Τόσο βαρύ... Ακούω όμως τα τραγούδια και ξάφνου ζυγίζουν οι λύπες τα μισά.Τις μέρες αυτές που σου λέω, που λυγιζω και πονάω πολύ, τα τραγούδια δυναμώνουν. Πάλι δεν τ'ακούει κανείς. Όμως είναι στ'αλήθεια πολύ δυνατά. Γιατι δεν τ'ακουνε οι αλλοι δεν ξερω να σου πω. Δεν ξερω. Γιατι ειναι τοσο δυνατα που ουτε τη σκεψη μου δεν μπορω πια ν'ακουσω.Δεν με πιστευεις. Το ξερω. Δεν πειραζει ομως. Καμια μερα που θα περνας θα σ'αφησω να ακουμπησεις καμια λυπη στη ραχη σου. Και μετα μου λες.Μου λες μετα αμα τ'ακους η οχι. Αμα και τοτε οχι.. Ε τοτε ειμαι εγω τρελος.Το ξερω εσυ θα τ'ακουσεις. Αρκει να μ'αφησεις να σου ακουμπησω μερικες στη ραχη. Μερικες. Μη φοβασαι. Οσες αντεξεις. Ισα ν'ακουσεις....Θα δεις. Θα δεις. Μονο ΕΛΑ. Καμια μερα.. αν θες..[Θα τον αλλαξουμε τον κοσμο]