ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αγκάθι στην ψυχή έγινε η γιορτή της μητέρας. Ούτε ένα λουλούδι, ούτε ένα σκιτσάκι, ούτε ένα στιχάκι απέραντης ευγνωμοσύνης. Τίποτα. Όπως την περιμένα. Μια μουντή και άχαρη ημέρα. Μακάρι να προλαβαίναμε να πούμε όσα σκεφτόμαστε στα αγαπημένα μας πρόσωπα, στα πρότυπα συμπεριφοράς μας, στους ήρωες μας, τους γονείς μας. Οι γονείς καταλαβαίνουν περισσότερα απ' όσα λέγονται, γίνονται μοναχικές φιγούρες, προσαρμόζουν τις ανάγκες τους και παλεύουν για τη μη μοναξιά μας κάθε μέρα μέχρι να μας περάσει. Με το ζόρι. Η εκδηλωτικότητά τους γίνεται αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας και σχεδόν τους αγαπάμε. -Τους αγαπάμε πραγματικά, αλλά αυτό το καταλαβαίνουμε πολύυυυυ αργότερα-Σας γεννάμε, σας μεγαλώνουμε, προχωράμε παράλληλα, προχωράμε ίδια· είμαστε ευτυχισμένοι και ξεχνάμε να πούμε ένα φχαριστώ.Μια μαμά με μαμά εν ζωήΚαλημέρα κόσμε,Έλα πάρε μου τη λύπη.