15.9.2014 | 14:22
Μια Μετέωρη Κυρία
Βρέχει…Μία κυρία ἐξέχει στὴ βροχὴμόνηπάνω σ᾿ ἕνα ἀκυβέρνητο μπαλκόνι.Κι εἶναι ἡ βροχὴ σὰν οἶκτοςκι εἶναι ἡ κυρία αὐτὴσὰν ράγισμα στὴ γυάλινη βροχή.Τὸ βλέμμα της βαδίζει στὴ βροχή,βαριὲς πατημασιὲς καημοῦτὸν βρόχινό του δρόμογεμίζοντας. Κοιτάζει…Κι ὅλο ἀλλάζει στάση,σὰν κάτι πιὸ μεγάλο της,ἕνα ἀνυπέρβλητο,νά ῾χει σταθεῖμπροστὰ σ᾿ ἐκεῖνο ποὺ κοιτάζει.Γέρνει λοξὰ τὸ σῶμαπαίρνει τὴν κλίση τῆς βροχῆς―χοντρὴ σταγόνα μοιάζει―ὅμως τὸ ἀνυπέρβλητο μπροστά τῆς πάντα.Κι εἶναι ἡ βροχὴ σὰν τύψη.Κοιτάζει…Ρίχνει τὰ χέρια ἔξω ἀπ᾿ τὰ κάγκελατὰ δίνει στὴ βροχὴπιάνει σταγόνεςφαίνεται καθαρὰ ἡ ἀνάγκηγιὰ πράγματα χειροπιαστά.Κοιτάζει…Καί, ξαφνικά,σὰν κάποιος νὰ τῆς ἔγνεψε «ὄχι»,κάνει νὰ πάει μέσα.Ποῦ μέσα ―μετέωρη ὡς ἐξεῖχε στὴ βροχὴκαὶ μόνηπάνω σ᾿ ἕνα ἀκυβέρνητο μπαλκόνι.[Δημουλά, προφανώς...]
