ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Υπάρχει μια ταινία που λέγεται ''on body and soul''. Προσωπικά τη θεωρώ την καλύτερη ταινία της περασμένης χρονιάς. Δεν είναι εκεί το θέμα μου.Αυτό που θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας είναι μια σκέψη μου.Διαβάζω σε πολλές κριτικές από θεατές ότι είναι χάλια η ταινία και κακή επειδή το σινεμά έγινε πλέον όπως λένε ένα μέσον που δείχνει ''νοσηρούς'' ή ''περίεργους'' ή ''ψυχάκηδες'' κι ότι το ''νορμάλ'' πλέον είναι κατακριτέο και απαγορευτικό για το σινεμά. Ο κοινωνικός ρατσισμός σε όλο του το μεγαλείο δηλαδή.Ο λόγος; Η εκπληκτική ηρωίδα (που η ηθοποιός που την ενσάρκωσε βραβεύτηκε κιόλας για την ερμηνεία της) πάσχει από σύνδρομο Άσπεργκερ και δυσκολεύεται στην επικοινωνία της με τους άλλους. (Σκηνές ανθολογίας και βαθιάς συγκίνησης εκείνες με τα πλέι-μομπίλ).Πού καταντήσαμε...Καλά δεν καταντήσαμε, πάντα σε κατάντια βρισκόμασταν, το ξέρω.Και για τους εξυπνάκηδες(και σε καμία περίπτωση έξυπνους) που θα πουν ότι κρίνω τους άλλους με βάση την κριτική τους σε μια ταινία, όχι, δεν κάνω αυτό.(αλλά πού να το καταλάβετε)Ο καθένας έχει δικαίωμα να του αρέσει μια ταινία. Αλλά όχι να κατηγορεί μια ταινία επειδή δείχνει μια ηρωίδα με σύνδρομο Άσπεργκερ. Αυτό είναι χυδαιότητα μέγιστου βαθμού.Και ποιός κρίνει το φυσιολογικό και το νορμάλ;Ποιός είναι στ' αλήθεια ο κριτής;Οι άνθρωποι που πιστεύουν σε αόρατους θεούς και θρησκείες, στο μίσος, στη βία, στο ρατσισμό, στο κουτσομπολιό, στη χλιδή, στο κλέψιμο για να βγάλεις λεφτά, στην απάτη, στις ψεκασμένες θεωρίες συνωμοσίας; Αυτοί;Όλοι έχουμε κάποια αδυναμία.Και είναι ποταπό και απαράδεκτο το να θεωρούμε ότι οι άνθρωποι με σύνδρομο Άσπεργκερ ή οι άνθρωποι με ειδικές ανάγκες είναι κάτι που στο δικό μας ανύπαρκτο και σκοταδόψυχο μυαλουδάκι θεωρείται ως ''μη νορμάλ''.Δεν υπερασπίζομαι την ηρωίδα της ταινίας, με αφορμή αυτήν υπερασπίζομαι όλους τους ανθρώπους που βιώνουν κοινωνικό αποκλεισμό και χλεύη και κοροϊδία από τους ''άσπιλους'' συνανθρώπους τους. Κι έχω γνωρίσει πολλούς από αυτούς στη ζωή μου. Και από τη μία και από την άλλη πλευρά.