ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είχα έναν φίλο, που δεν κάνουμε παρέα πλέον, αλλά ήταν ωραίο άτομο.Λοιπόν αυτός ο τύπος πήγαινε σε ψυχολόγο στο Κολωνάκι.Δεν έμενε Κολωνάκι, απλά πήγαινε σε έναν πολύ καλό ψυχολόγο μου είχε πει που βρήκε εκεί, που του έλεγε κάτι συμβουλές του στυλ έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου, εξωτερίκευσε τα συναισθήματά σου, δέξου τους άλλους όπως είναι, μην δίνεις σημασία σε όσα σε πληγώνουν, η ισχυρή αυτοπεποίθηση να θυμάσαι ότι είναι το μέσον για την επιτυχία σου, να θυμάσαι ότι δεν υπάρχουν εμπόδια που δεν μπορούν να καμφθούν, όσα δεν έγιναν είναι γιατί δεν προσπάθησες αρκετά για την πραγματοποίησή τους, κτλ.Γενικά τέτοια σωστά, ωραία, κοελικά πράγματα.Τέλος πάντων, περνούσε καλά ο φίλος μου, ο οποίος είχε κυρίως αισθηματικής φύσεως προβλήματα, με τις πρώην του, γι' αυτό και πήγαινε σε ψυχολόγο. Δηλαδή άλλα προβλήματα δεν είχε, ζούσε με τον αδερφό του, έπαιρνε χίλια τετρακόσια ευρώ το μήνα από τη δουλειά του, δούλευε στην ίδια δουλειά από τα δεκαεννιά του χρόνια, σχεδόν μόλις τελείωσε το σχολείο δηλαδή και κατά τη διάρκεια της κρίσης του έκοψαν διακόσια ευρώ, έπεσε στα χίλια διακόσια ευρώ το μήνα δηλαδή.Και θυμάμαι που μου έλεγε ότι έχει άγχος κάθε μεσημέρι πριν τη δουλειά που πάει στον ψυχολόγο γιατί βάζει το ραντεβού πριν τη δουλειά και αναγκάζεται να παίρνει το αυτοκίνητο στο Κολωνάκι για να φυγει μετά κατευθείαν για τη δουλειά και στο Κολωνάκι δεν μπορεί να βρει να παρκάρει και τέτοια.Ο λόγος που έγραψα το παραπάνω είναι επειδή ακούω μερικές φορές κάποιους που λένε σε κάποιους άλλους περί δημόσιων ψυχολόγων.Ότι αν δεν έχεις λεφτά, μπορείς να πας και σε δωρεάν ψυχοθεραπευτές δημόσιους.Είναι όντως μια πολύ καλή πρόταση αλλά κάποιες φορές το γεγονός ότι θα αναγκαστείς να πας σε δημόσιο δωρεάν ψυχολόγο είναι κι αυτό από μόνο του αποκαρδιωτικό.Δηλαδή άλλο είναι να έχεις την οικονομική άνεση να σκας αβέρτα πενηντάευρα σε επισκέψεις-συνεδρίες σε ιδιώτες ψυχολόγους κι άλλο το να έρχεσαι αντιμέτωπος με το τέρας της γραφειοκρατίας και της αναμονής το οποίο πρέπει να αντιμετωπίσεις για να κλείσεις ένα ραντεβού σε δημόσιο ψυχολόγο.Άλλο δηλαδή είναι να έχεις το γεμάτο πορτοφολάκι σου, να έχεις πάρει τον φρέντο εσπρέσσο από το ντα κάπο και να οδεύεις προς το γραφείο του ιδιώτη ψυχολόγου (όπως έκανε ο παλιός μου φίλος) για να εξιστορήσεις τα τραύματα της ψυχής σου κι άλλο το να πρέπει λόγω έλλειψης χρημάτων να κάνεις ακόμα και την ψυχική σου εξωτερίκευση σε κάποιον ειδικό με όρους Δημοσίου.Ακόμα κι αυτό σε ρίχνει ψυχολογικά.Τι να πας να πεις στον ψυχολόγο του δημόσιου νοσοκομείου μετά;Όλοι βέβαια περνούν από ψυχολογικές δοκιμασίες, δε λέω ότι οι πλούσιοι ή οι ευκατάστατοι ή όσοι παίρνουν υψηλό μισθό, δεν έχουν προβλήματα, εννοείται ότι όλοι είμαστε άνθρωποι, απλά δίνω μια διαφορετική οπτική πάνω στο θέμα.