ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το 2016-2017 σπούδαζα σε ένα δημόσιο ΙΕΚ. Δεν είχα φίλους τότε και παρέα έκανα μόνο με ένα συμφοιτητή μου ο οποίος ήταν σαν εμένα, έτσι ντροπαλός, χαμηλών τόνων και εσωστρεφής. Μία μέρα που έβρεχε καταρρακτωδώς είχα πάρει το γεμάτο με άλλους φοιτητές λεωφορείο και κατέβηκα για να πάω στην στάση από όπου περνούσε το άλλο λεωφορείο το οποίο περνούσε από την σχολή επειδή είχε 3 δρομολόγια στα οποία περνούσε η συγκεκριμένη γραμμή (τα άλλα δρομολόγια έκαναν στάση στην πλατεία της κωμόπολης και το ΙΕΚ απείχε περίπου 15-20 λεπτά με τα πόδια αλλά είχε μεγάλη ανηφόρα). Μία κοπέλα στην ηλικία μου δεν είχε ομπρέλα (φορούσε την κουκούλα από την ζακέτα της μόνο) και βρεχόταν και ενώ κατεβήκαμε μαζί στην στάση (και αυτή σπούδαζε στο ίδιο ΙΕΚ) και ήταν δίπλα μου, εγώ δεν προθυμοποιήθηκα να την σκεπάσω με την ομπρέλα μου να μην βρέχεται και εκείνη (είχε αρκετή εμβέλεια η ομπρέλα που είχα για να προστατεύει και τους 2 από την βροχή) , δεν ξέρω γιατί, είχα ντραπεί τόσο πολύ ίσως, πάντως εκείνη την στιγμή περπάτησα βιαστικά μέχρι την στάση και περίμενα το δεύτερο λεωφορείο όπως και αυτή. Έκανε 20 λεπτά να έρθει και σε αυτό το διάστημα συνεχώς φταρνιζόταν και εγώ απέφευγα να την κοιτάξω, από τον φόβο ίσως της αμηχανίας μην συναντηθούν οι ματιές μας, ένιωθα πάρα πολύ αγενής που δεν της πρόσφερα την ομπρέλα μου. Ένα άλλο παιδί που περίμενε στην στάση την πλησίασε και της πρόσφερε ένα χαρτομάντηλο, μετά έπιασαν την κουβέντ και σε όλη την διαδρομή μιλούσαν. Κάθε μέρα που την έβλεπα από τότε ένιωθα την ανάγκη να της ζητήσω συγνώμη για εκείνη την βροχερή μέρα αν και το πιο πιθανό ήταν να μην το θυμόταν μετά από μερικούς μήνες. Με το παιδί που της πρόσφερε τα χαρτομάντηλα τελικά τα έφτιαξαν και συνέχεια τους έβλεπα αγκαλιασμένους στα διαλείμματα, δεν το λέω αυτό σαν η τιμωρί του κάρμα ή κάτι τέτοιο απλά να, πως τα φέρνει η ζωή καμιά φορά, ίσως να ήμουν εγώ στην θέση του (ίσως και όχι) αν της πρόσφερα την ομπρέλα αλλά τότε ήμουν εξαιτερικά εσωστρεφής και δεν μου βγήκε. Τόσα χρόνια μετά ακόμα το σκέφτομαι αυτό το περιστατικό, ήταν σαν βγαλμένο από δραματική ταινία νουάρ ή κάτι τέτοιο. Ποτέ δεν υπήρξα αγενής μετά από εκείνο το συμβάν, δεν είμαι και τζέντλεμαν Βικτωριανής εποχής αλλά το να προσφέρεις μία ομπρέλα σε κάποια που βρέχεται ως το κόκκαλο (είτε καταλήξει κάπου είτε όχι, δεν έχει σημασία) είναι ανθρώπινο. Την έχω δει πολλές φορές από τότε, (άλλαξε χρώμα μαλλιών αλλά έχω καλή μνήμη) και πάντα θυμάμαι εκείνη την βροχερή μέρα και νιώθω τύψεις χωρίς αντίκρυσμα επειδή ό,τι έγινε έγινε και δεν γυρνάει ο χρόνος πίσω, απλά αναρωτιέμαι πόσο διαφορετικά θα αντιδρούσα αν συνέβαινε τώρα κάτι αντίστοιχο, πόσο διαφορετικός είμαι από τον τότε εαυτό μου.