ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Διαβάζω τόσα προβλήματα που έχει ο κόσμος, πολύ συγκεκριμένα προβλήματα και ζηλεύω. Ζηλεύω που υπάρχουν άνθρωποι με συγκεκριμένο προβλήματα. Ζηλεύω που υπάρχουν άνθρωποι που περνάνε καλά και κάνουν ταξίδια κι εκδρομές. Σχεδόν τους μισώ. Είμαι εγκλωβισμένη σε μια καθημερινότητά που το τελευταίο εξάμηνο αν δε με αρρωσταίνει, τουλάχιστον με χαλάει, εγκλωβισμένη σε μια δουλειά στην οποία πέφτουν άπειρα βάρη στις πλάτες μου κι όλα αυτά με τον κατώτατο μισθό. Προσπαθώ να μετακομίσω εδώ και ΈΞΙ ΜΉΝΕΣ σε ένα σπίτι κοντά στη δουλειά μου, το οποίο ΜΟΥ ΑΝΉΚΕΙ, αλλά δε μου βγαίνουν τα έξοδα. Έπαθα για πρώτη φορά στη ζωή μου κρίση πανικού μετά από έξι μήνες καθημερινή χρήσης κανναβης κι έχασα το μοναδικό πράγμα το οποίο με έκανε έστω και για δύο ώρες να χαλαρώνω και να νιώθω καλά.. Εγώ που πριν ενηλικιωθω ήμουν το πιο σταρχιδια του πλάσμα που υπήρχε, μέσα στη χαρά και τον κέφι... Ξαφνικά, ΜΟΝΟ πέντε χρόνια μετά την ενηλικίωση κι έχω μεταλλαχθεί στον κόμη Δράκουλα. Δεν κάνω σχεδόν τίποτα που να μου αρέσει επειδή ΔΕΝ ΜΠΟΡΏ. Δε μπορώ να κάνω ταξίδια, δε μπορώ να ξεκινήσω κάποιο χόμπι - έχω και τη σχολή την οποία δε χωνευω αλλά βασίζει κάπου την μάταιη δουλειά μου -, δε μπορώ ώρες ώρες να ευχαριστηθώ τίποτα. Κι όσο για την κρίση πανικού... Όποιος με ρώτησε τι σκεφτόμουν όταν την έπαθα, αυτό που είπα και ισχύει είναι "τα πάντα και τίποτα ταυτόχρονα"Μια 40χρονη στο σώμα μια 23χρονης