ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ούτε πως να ξεκινήσω το κείμενο αυτό ξέρω, ούτε πως να το τελειώσω. Κάπως έτσι είναι βέβαια και οι σκέψεις μου. Δεν έχουν αρχή, μέση και τέλος, δεν έχουν ειρμό. Κάπως έτσι και η ζωή μου αν και νέα, ημιτελής κι αυτή. Μισή κι εγώ. Στη ζωή μου υπάρχουν ελάχιστες φιλίες. Αγαπώ πολύ ορισμένουν ανθρώπους, άλλοι κοντά μου και άλλοι όχι. Όσοι είναι κοντά μου, παίρνουν πολλά από μένα, ακόμα και τις μέρες που δε θέλω να επικοινωνήσω με κανέναν. Από εκείνους, συνήθως ένα κενό. Δε λέω φυσικά πως έχω παράπονο, καταλαβαίνω και συμβιβάζομαι και ζω με αυτό. Αλλά θα ήμουν λίγο καλύτερα, θα αποκτούσα ένα στήριγμα αν τουλάχιστον ένιωθα από αυτούς ζεστασιά και 2 απλά πράγματα. Γιατί θα ήταν το μόνο πράγμα που θα μου έδινε χαρά."Συγκατοικώ" με την οικογένειά μου. Όλοι συγκατοικούνε. Ο καθένας ενδιαφέρεται για τον εαυτό, έχουμε πάψει από χρόνια να είμαστε οικογένεια. Αγάπη ούτε λόγος. Από ένα μέλος μόνο, κι αυτή σε λανθάνουσα μορφή. Ακραίες καταστάσεις βέβαια δεν έχω ζήσει οπότε νιώθω και τύψεις που δεν αντέχω σε αυτό μέρος. Αλλά δεν αντέχω! Φθείρομαι. Άλλες μέρες λίγο, άλλες μέρες. Ποιος αντέχει θα μου πεις γκρινια και φωνές συνέχεια; Γενικά ανυπόφορη κατάσταση αλλά και αυτό το βάζω σε δεύτερη μοίρα.Αυτό που με νοιάζει τα τελευταία χρόνια ολοένα και περισσότερο είναι να βρω μια μόνιμη δουλειά. Να βγάζω τα λεφτά μου, να νιώθω σημαντική επειδή θα δουλεύω, να αλλάξω τη ψυχολογία μου και τη ζωή μου στη συνέχεια. Θεωρώ πολύ σημαντικό για έναν άνθρωπο να δουλεύει. Εμένα μου δίνει χαρά. Και αυτό ζητώ σαν απελπισμένη. Δε τα έχω καταφέρει όμως όσο σκληρά και αν ψάχνω. Και τελικά αυτό είναι το πρόβλημα μου. Δε μπορώ να νιώσω καλά που δεν έχω δουλειά. Δεν μπορώ να ευχαριστηθώ πια ούτε καθημερινές στιγμές με φίλους, δε μπορώ να απολαύσω μια βόλτα, να παρακολουθήσω μια ταινία, να κοιμηθώ. Και τρώω και από τα νεύρα μου, όχι συνέχεια, αλλά άμα ξεκινήσω τρώω πιο πολύ και από τα όρια των ορίων μου. Τέλος πάντων, θέλω δουλειά, αυτό με καίει, αυτό θα με σώσει, αυτό θα με κάνει να ζήσω.Άλλοι έχουν σοβαρά προβλήματα οπότε από τη μία βυθίζομαι στα "προβλήματά" μου ενώ από την άλλη βυθίζομαι επειδή βυθίστηκα και δε θα έπρεπε να βυθιστώ. Αλλά πάντα κάτι θα έχω να σκέφτομαι, πάντα κάτι θα με τρώει. Γιατί πάντα πρέπει να γκρινιάζω; Και δεν είναι μόνο τα ανωτέρω, πάντα κάτι θα συμβαίνει. Γιατί πάντα να γκρινιάζω; Γιατί κάτι να μου φταίει; Γιατί πάντα να νιώθω ένα μηδενικό;