ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όταν ήμουν μόλις 12 ετών μου πρότειναν να βαφτισω ενα κοριτσακι μαζι με τη μαμα μου, εγω τρελαμενη τοτε που θα γινόμουν νονά ειπα κατευθείαν ναι και έτσι έγινε και το μυστήριο. Δεν ήταν όμως όλα τοσο ρόδινα. Όσο ήταν μικρό το κοριτσάκι παιζαμε, βρισκόμασταν συχνά κλπ αλλα οσο μεγάλωνε άρχισε να κλεινεται στον εαυτο του. Δεν μιλούσε πολυ, μας ντρεπόταν όλους οικογενειακώς, καμια φορά που την έστελνε η μητέρα της να φέρει κάποιο γλυκο απλα το άφηνε και έφευγε τρέχοντας δε μπορούσαμε να της παρουμε κουβέντα..Επειτα ηρθε και η στιγμή που έφυγα για σπουδές και απουσιαζα ολο και περισσότερο οποτε χαθήκαμε ακομα παραπάνω. Όταν έπαιρνα τηλ ενα τι κανεις και πως παει το σχολείο μαλλον ουτε ηθελε να μιλήσει ουτε μπορούσα να σκαρφιστω και πολλά πράγματα για κουβέντα. Δώρα παντα της πηγαιναμε και της πηγαίνουμε ακομα οποτε δεν μπορώ να φανταστώ ότι έχει απογοητευτεί από αυτόν τον λόγο..Μας μιλαει στον πληθυντικό, ακομα και εμένα που είναι 10 χρόνια η διαφορα μας και αυτο ξεκίνησε φέτος με εμένα.. Έχω σπάσει το κεφάλι μου με τρόπους να την προσεγγίσω αλλα εκείνη ειναι ανένδοτη. Δεν θέλω να παραιτηθώ απ την άλλη γιατί υπήρξα βαφτιστήρι μιας νονας αφαντης που όχι απλά δώρα δεν έπαιρνα οπως όλα τα παιδιά αλλά ούτε την έβλεπα και ποτε. Μια μέρα ο πατέρας της νονας μου με λυπήθηκε και μου έδωσε 2 ευρώ και εγώ από την χαρά μου που μου χάρισε κατι ο μεγάλος νονός πηρα μια τεράστια σακούλα πατατακια από το περίπτερο. Αυτό το δώρο θυμάμαι μοναχά.Δάκρυσα.. σταματώ εδώ.