ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πως να ξεκινησω?Τι να πω? Πως νομιζα πως θα ηταν ολα για παντα καλα? Μπορει να φαινομαι χαρουμενη, μπορει να λεω συνεχεια αστεια και να γελαω αλλα ειναι ολα ψευτικα. Και το προβλημα εγινε χειροτερο οταν εφυγε.Η καλυτερη μου φιλη, το αλλο μου μισο, το μονο ατομο που με ξερει και με διαβαζει σαν ανοιχτο βιβλιο. Μα πως γινεται να φευγει και να φευγει και το μεγαλυτερο μερος του εαυτου μαζι της? Πως γινεται ενα ατομο να καθοριζει τοσο τη ζωη ενος αλλου? Πανω απο δεκαετια μαζι, συμβαινουν αυτα.Αλλα ποναω οσο δε λεει, αν και λενε πως οσο περνα ο χρονος γινεσαι καλυτερα. Αλητες, σε ποιον τα πουλατε αυτα? Καθε μερα κλαιω... εγω, το ατομο που δεν εκλαψε ποτε, ουτε στον Τιτανικο. Εγω, που θεωρω τα αισθηματα αδυναμια.Καθε γωνια που περπατω εχει μια αναμνηση. Στο πεζοδρομο που καπνιζαμε, οι απειρες μπυρες που πιναμε στο σπιτι, καθε μερος που σκουντουφλαγα και τις ωρες που με ετρεχες σε ολα τα μαγαζια της Ερμου. Τωρα περναω απο κει, παντα μονη, γιατι και οι λιγοι φιλοι που μου εμειναν δεν θα ειναι ποτε εσυ.Σε πηρα τηλεφωνο και εκλαιγα... ησουν τοσο ηρεμη. Γιατι τελικα πιο δυσκολο ειναι γι'αυτους που φευγουν, σορρυ που ακουγεται τοσο εγωιστικο αλλα ειναι. Μου λειπεις. Ποναω που δε μπορω να παρω το τραμ και να ειμαι στο κουδουνι απο κατω σε 10 λεπτα. Ποναω που το τηλεφωνο σου δεν υπαρχει, το πρωτο τηλεφωνο που ειχα μαθει απεξω τοτε που ειμασταν μικρες.Δεν ξερω τι να κανω. Η ζωη συνεχιζεται, το ξερω, αλλα δεν συνεχιζεται ομαλα. Πρεπει ο καθενας μας να φροντισει για το μελλον του, να κανει θυσιες...Ολα αυτα μου θυμιζουν τη Σονατα του Σεληνοφωτος, εχω γινει η γρια που παρακαλει να τη παρουν μαζι τους? Που μενει κολλημενη στα παλια? Ή μηπως ειμαστε λιγο σαν την Αιολικη Γη του Βενεζη, οπου φευγουμε ολοι σιγα σιγα, αλλα κραταμε και λιγο γη, λιγο χωμα απο τη πατριδα παντα μαζι μας, να μας θυμιζει αυτα που αφησαμε?