ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν πέρασε ούτε μια γαμημένη μέρα που να μη σε καλημέρισα και να σε καληνύχτισα. Ούτε μία μέρα που να μη σου έδειξα πόσο σε θέλω. Ούτε μία μέρα που να κατάφερα να ισορροπήσω στη λογική και την τρέλα. Εδώ και τρία χρόνια, δεν πέρασε ούτε μια μέρα που να μην πνίγηκε η σκέψη μου στα κύματα της ύπαρξής σου. Τους τελευταίους μήνες τίποτα δεν πάει καλά. Η σκέψη ότι ο χρόνος περνάει τόσο γρήγορα, κάθε χρόνος, κάθε ώρα καρφώνει το μαχαίρι σου όλο και πιο βαθιά μέσα μου. Μπορεί και να έχω τη δύναμη να το βγάλω αλλά δεν έχω δοκιμάσει, δε θέλω. Αν δεν έχω τρελαθεί ήδη τότε είναι ζήτημα δευτερολέπτων να γίνει. Η σκέψη σου με έχει πεθάνει κι εσύ μια ουτοπία. Δε γίνεται να υπάρχεις μόνο στο μυαλό μου. Έτσι όπως υπάρχεις εκεί μέσα, δεν αφήνεις περιθώρια να σκεφτώ κάποια άλλη. Κι εσύ επιλέγεις να υπάρχεις μόνο εκεί. Πουθενά αλλού! Πόσο πόνο μου προκαλεί αυτό, ξέρεις; Ίσως και να ξέρεις όμως δε σε νοιάζει. Τίποτα δε σε νοιάζει, μόνο τα παιδιά σου (και αυτό είναι και το σωστό), αλλά μετά? μόνο ο εαυτούλης σου! Κι εγώ δε σε κατηγορώ, επειδή κι εγώ έτσι είμαι. Μόνο που εμένα με νοιάζεις μόνο εσύ. Τους έχω διώξει όλους, για να 'χεις χώρο να μπεις και να μείνεις. Φωνάζουν, τσακώνονται. Μόνοι τους. Αδράνεια. Γιατί με νοιάζεις μόνο εσύ κι ας τους έχω όλους πλέον χάσει. Δεν έχω φίλους πια. Έχω κρατήσει μόνο έναν κι αυτός μόνο για εσένα ακούει. Με νιώθεις; Ένας χρόνος. Χρόνος. Χρόνος. Είναι τρελό το πόσο γρήγορα τρέχει. Εγώ δε μπορώ με τίποτα να τον προλάβω. Μόλις που γυρνάω από τη μία πλευρά αυτός έχει γυρίσει από την άλλη κι ούτε που το καταλαβαίνω. Κι αν το καταλάβω είναι αργά. Όπως, το ίδιο αργά, κατάλαβα και με εσένα. Αν είχα καταλάβει από την αρχή πόσο μέσα μου εισχωρούσες θα σε είχα σκοτώσει πριν σκοτώσεις εσύ εμένα. Όμως τώρα κοίτα. Είσαι μια μάχη που δε θα κερδίσω. Είμαι μια θάλασσα που θέλεις να στεγνώσεις. Κι από παντού βλέπω να τρέχει αίμα. Ανάβω ένα τσιγάρο και προχωράω. Αν θες να δεις ποιος είμαι, αν θες να δεις τι είμαι, έλα και σπάσε με. Παίξε με τα κομμάτια μου.