ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μετράνε δυο μήνες από το χωρισμό μας και είπα να ρίξω μια ματιά στα γράμματα που μου έγραφες. Ναι, αυτά τα ρομαντικά γράμματα που περιλαμβάνουν ένα σωρό υποσχέσεις για γάμο, παιδιά, οικογένεια. Έγραφες ότι είμαι ο έρωτας της ζωής σου. Έγραφες πως θέλεις να περάσουμε μαζί το υπόλοιπο της ζωής μας. Έγραφες, έγραφες, έγραφες. Κ μια μέρα αποφάσισες να τα τινάξεις όλα στον αέρα. Αποφάσισες πως κουράστηκες, βαρέθηκες κ θες να φύγεις. Ρε γαμώ το γιατί μου τα έλεγες όλα αυτά επί πέντε χρόνια?; Γιατί? Πληγώθηκα. Αν εννοούσες αυτά που έλεγες θα έμενες, να το διορθώσουμε κ πάλι από την αρχή, όπως συνηθίζαμε. Σε συγχώρεσα για τόσα λάθη σου. Αν ήταν άλλη στη θέση μου θα έφευγε προ πολλού. Ήμουν εκεί. Με κοροίδεψες. Δεν ήσουν εντάξει. Μάλλον δε με αγαπούσες ποτέ. Κρίμα, γιατί κ εγώ είχα κάνει θυσίες. Αλλά εσύ ποτέ δε με σεβάστηκες, δε με εκτίμησες, δεν το αναγνώρισες. Θα το έχω παράπονο μια ζωή. Δεν πειράζει όμως, η ζωή συνεχίζεται. Με έμαθες να μην εμπιστεύομαι κανένα κ τιπότα. Αυτό θα κάνω. Θα μείνω μόνη μου. Θέλω να ηρεμήσω. Δε θέλω κανένα. Κ ξέρεις τι σκέφτομαι? Οτι μόνοι μας ήρθαμε σε τούτη την άπονη ζωή κ μόνοι μας θα φύγουμε, όσο σκληρό κ αν ακούγεται. Ίσως, κάπου, κάποτε, τα ξαναπούμε...