ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θα μπω απευθείας στο θεμα κι δεν θα κουράσω. Είμαι φοιτήτρια 21 χρονών κι τον τελευταίο καιρό ζω μια παράνοια. Έχω γνωρίσει κάποιον τον οποίο τον λες ή ντροπαλό ή αντικοινωνικο, αλλά, δεν μπορώ να το κατακρίνω αυτό γιατί είμαι κι εγώ φουλ αντικοινωνική. Ζω σε μια παράνοια γιατί πολύ απλά αυτός ο αντικοινωνικος χαρακτήρας με έχει εξιτάρει και προσπαθώ να καταλάβω αν τον έχω εξιτάρει εγώ με κάποιον τρόπο αλλά δεν βγάζω άκρη. Πρώτη μέρα που γνωριστήκαμε με πηγε στο σπίτι με το αμάξι επειδή ήταν αργά το βράδυ. Δεν μου έκανε καθόλου κλικ τότε, στην διαδρομή είπαμε τα βασικά, σπουδές, ηλικία κτλ. Σημείωση αυτός είναι 27. Με τον καιρό όταν βρισκόμασταν με κοινές παρέες, σε πρωτη φαση δεν θα λέγαμε ούτε γεια αλλά με την πάροδο της ώρας και ανάλογα την συζήτηση μιλούσαμε πολύ κομπλε και γενικότερα είχα αρχίσει να καταλαβαίνω ότι έχουμε αρκετά κοινά. Μετά άρχισα να νιώθω τα μάτια του πάνω μου σε διάφορες φάσεις, ειδικά όταν με είδε πρώτη φορά χωρίς τα γυαλιά μου, τον είδα ότι είχε σκαλώσει το βλέμμα του πάνω μου κι απλά χαμογέλασα . Όταν στέκεται δίπλα μου είναι πάντα πιο τσιτομένος, ενώ όταν είναι δίπλα στους φίλους του η στάση του σώματος του αλλάζει εντελώς. Παρόλα αυτά δεν έχει ανοίξει πότε συζήτηση τετ α τετ, από την άλλη δεν έχουμε βρεθεί ποτέ μόνοι και κανείς από εμάς δεν το έχει επιδιώξει. Απλά θα ήθελα κάποιες γνώμες γιατί πολύ τον σκέφτομαι τώρα τελευταία και μου την δίνει.