ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

...τη μισώ, τη μισώ, τη σιχαίνομαι. Δεν είναι μόνο ότι δεν μου αρέσει το αντικείμενο, δεν είμαι καλή στη δουλειά μου (και επειδή δεν μου αρέσει αλλά κυρίως γιατί απαιτεί κάποια χαρακτηριστικά που δεν τα έχω, όπως δυναμισμό και επικοινωνιακό χάρισμα). Με αποτέλεσμα να νιώθω ανεπαρκής και η αυτοεκτίμηση μου να έχει πιάσει πάτο. Και νεύρα, κάθε μέρα και θυμός...Μιζέρια γενικότερα...Δεν το αντέχω αυτό, κάθε μέρα σε ένα περιβάλλον που δεν αντέχω, με ανθρώπους που απεχθάνομαι. Νιώθω εγκλωβισμένη γιατί και που αλλού να πάω με τόση ανεργία? Δεν τολμάω. Και αχάριστη γιατί άλλοι δεν έχουν δουλειά και εγώ παραπονιέμαι. Γιατί η δουλειά μου έχει πολύ καλές συνθήκες για τα δεδομένα της Ελλάδας αλλά έλα μου ντε που εμένα δεν μου ταιριάζει και με πνίγει.Τι θα κάνω θεέ μου, θα περάσω τη ζωή μου σε αυτή τη δουλειά για τα επόμενα 35 χρόνια? Με πιάνουν τα κλάματα. Πιάνω τον εαυτό μου να παρακαλάει να περάσουν οι μέρες μέχρι το επόμενο σαββατοκύριακο, μέχρι την επόμενη άδεια, μέχρι τη σύνταξη και το ξανασκέφτομαι και λέω ότι είναι σαν να εύχομαι να περάσει η ζωή μου! Τραγικό απλώς.Δεν θέλω μια δουλειά να τα ξύνω, θέλω μια δουλειά να μπορώ να υπάρχω όπως είμαι, να σταματήσουν οι αυπνίες και η μαυρίλα. Το κακό είναι ότι δεν ξέρω ποια δουλειά είναι αυτή, έχω κάνει λάθος επιλογή στις σπουδές μου, είμαι διατεθειμένη να σπουδάσω ξανά κάτι που μου αρέσει και μου ταιριάζει καλύτερα αλλά και πάλι οι επαγγελματικές επιλογές σήμερα είναι τόσο περιορισμένες και αβεβαιες.Η ζωή είναι τόοσο μικρή και δεν μπορώ να βρω έναν τρόπο να μην τη χαραμίσω.