Μπορώ να καταλάβω πως αισθάνεσαι απολύτως.
Κι εγώ δεν έχω αδέρφια και κάποτε μια φίλη της οικογένειάς μου, με συμβούλεψε να γνωρίσω κάποια κοπέλα με την οποία να δημιουργήσω οικογένεια, για να μη μείνω μόνος όταν έρθει εκείνη η ώρα! Πολυ σωστό αυτό και λογικό είναι το δέχομαι! Όταν όμως δεν τυχαίνει τι μπορείς να κάνεις; και ο χρόνος τρέχει;
Μην πιέζεσαι γενικότερα με αυτές τις κακές σκέψεις! Η αλήθεια είναι πως μέσα από άσχημες καταστάσεις βγαίνεις πιο δυνατός και δεν πρέπει να πέσεις!
Κι εγώ κάνω κάποιες φορές αντίστοιχες συγκρίσεις, πως θα ήταν να έχω αδέρφια κλπ. Δε σε βγαζει πουθενά αυτό όλο όμως, ίσως έχεις και έχω μία πικρία μέσα στην ψυχή οκ.
Αλλά "παίζεις" με τα δεδομένα που έχεις και με "τα όπλα και τα μέσα" που διαθέτεις, δε γίνεται διαφορετικά!
Θα σου πω κι εγώ ένα λάθος που έκανα όταν "μου χτύπησε κι εμένα η απώλεια την πόρτα". Νόμισα ότι μία κοπέλα που γνώρισα ότι θα ήταν αυτή με την οποία θα δημιουργήσω οικογένεια. Ήταν λάθος γιατί "κρεμαστηκα" κατά κάποιον τρόπο από αυτή τη σχέση. Λόγω αδυναμίας της ψυχής έγινε αυτό. Η σχέση αυτή έληξε απότομα και άδοξα.
Με έμαθε όμως να μπορώ να σταθώ στα πόδια μου και να γίνω πιο δυνατός! Πρέπει να σταθώ στα πόδια μου και στις ΔΙΚΕΣ μου δυνάμεις για να προχωρήσω και να πετύχω τους στόχους μου.
Όσο για τους συγγενείς.... Καλύτερα να μην αναφερθώ για τη στάση τους... Ασ' το!
Οι φίλοι μου κάποιοι συμπεριφέρθηκαν καλύτερα και από αδέρφια, όσο μπόρεσαν κι αυτοί, δεν τους παρεξηγώ!
Οικογένεια έλεγε ο πατέρας μου είναι όσους κλείνει η πόρτα το βράδυ μέσα!
Εξάλλου έχεις και αυτή την οικογένεια να σε βοηθήσει που είστε δεμένοι όπως λες. Εφ' όσον σε αγαπάνε μη φοβάσαι!
Οπότε μη χαλιέσαι στάσου στα πόδια σου και πορευσου! Δε γίνεται διαφορετικά! Έχεις στην παρούσα κατάσταση εσένα και μόνο εσένα, και πρέπει να είσαι δυνατή.
Έμαθα πολλά από τους ανθρώπους και από τη ζωή, έστω και με το χειρότερο τρόπο!
Κάτι χάνεις κάτι παίρνεις δυστυχώς αυτή είναι η ζωή.
24.7.2021 | 08:39
Μοναχοπαιδι
Πάντα ήθελα να έχω αδέρφια. Αλλά δυστυχώς δεν έγινε ποτέ αυτό. Και σαν να μην φτάνει αυτό, στην εφηβεία μου πεθαίνει η μαμά μου. Μεγάλωσα όμορφα με τον μπαμπά μου αλλά παντα ονειρευόμουν μια μεγάλη οικογένεια. Τώρα πια μεγαλωσα, μα αυτή η επιθυμία δεν έχει αποβληθεί. Καθε χρόνο το καλοκαίρι ερχόμαστε σε συγγενείς στο Ναύπλιο. Είναι μια οικογένεια με τρία παιδιά, τόσο αγαπημένη. Εγώ έχω άριστες σχέσεις με τα παιδιά, μα κάθε φορά πιάνω τον εαυτό μου να ζηλεύει. Ενώ είμαστε δεμένοι όλοι και δεν νιώθω στιγμή στην απέξω, εγώ μέσα μου στεναχωριεμαι. Δυστυχώς ο μπαμπάς μου έχει μια πολύ σοβαρή ασθένεια που δεν του δίνει πολύ χρόνο ζωής. Συνεπώς καταλαβαινετε ότι η στεναχώρια μεγαλώνει. Θέλω και δε θέλω να έρχομαι στο Ναύπλιο. Θέλω γιατί νιώθω τη ψευδαισθηση ότι είμαι μέλος της οικογένειας, αλλά αυτόματα κάνω τη σύγκριση και στεναχωριεμαι...πως να το ξεπεράσω αυτό επιτέλους?? Με έχω βαρεθεί τόσα χρόνια...
7
