ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είναι η 3η φορά στη ζωή μου που νιωθω τοση μοναξια.Η πρώτη φορά ήταν στο γυμνάσιο όταν για μια περίοδο δεν είχα καμία φίλη.Η δεύτερη ήταν όταν χώρισα και παράλληλα έδινα πανελλήνιες (silly me). Η τρίτη είναι τώρα.Εγκλωβισμένη στο εξοχικό (δόξα σοι ο θεός να λέμε βέβαια που υπάρχει και αυτό), κάνοντας τη νταντά μαζί με τον πατέρα μου στα αδέρφια μου γιατί η μαμά μου τρέχει συνέχεια στα νοσοκομεία με τη γιαγιά μου. Δεν βγαίνω, δεν κάνω τίποτα. Όρεξη για να διαβάσω δεν. Ούτε καν για να φάω. Στον καθρέφτη βλέπω απλά μια κοπέλα με σακουλιασμένα μάτια.Οι φίλοι και οι φίλες (όσοι απέμειναν) με έχουν γραμμένη και βαρέθηκα να προσπαθώ εγώ να επικοινωνήσω. Και γράφω "όσοι απέμειναν" γιατί πολλοί την έκαναν όταν κατάλαβαν ότι ο βολικός μαλάκας ξύπνησε. Διακοπές δεν παίζουν άλλες. Και σε ένα νησί που πήγα πέρασα πολύυυυυ μέτρια. Ζηλεύω άπειρα τους συνομηλίκους μου που είναι σουπερ ξέγνοιαστοι και τριγυρνάνε από νησί σε νησί ή από εξοχικό σε εξοχικό, ξενυχτάνε, πίνουν, γελάνε. Εγώ γιατί δεν μπορώ να τα γράψω όλα στα @@ μου; Όλα τα παραπάνω μπορεί και να είναι ασήμαντα.Ξέρω πως η υγεία είναι πάνω απ'όλα. Και οι 5/6 της οικογένειάς μου είναι υγιείς. Η 6η όμως; Ξέρω πως αργά ή γρήγορα θα φύγει. Και εγώ απώλεια δεν έχω ξαναγνωρίσει. Πώς αντιμετωπίζεις έναν θάνατο; Καλώς σας βρήκα στον κόσμο των μεγάλων. Η μαλακία είναι ότι όλα τα παραπάνω όμως τα λέω εδώ. Γνωστούς έχω πολλούς. Κι από τη σχολή, και από το σχολείο. Αλλά αυτή την περίοδο φίλο φίλο δεν έχω κανένα.