ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τον τελευταίο καιρό όλα στη ζωή μου είναι ένα τρελό κουβάρι.Όχι δηλαδή ότι ήταν ποτέ ξεκάθαρα,αλλά τώρα το νιώθω πολύ πιο έντονα-μετά κι από το θάνατο του παππού μου που με έκανε να σκεφτώ πολλά πράγματα σχετικά με τη ζωή. Είμαι 18 χρονών και μετά από πού κόπο πέρασα στη σχολή που ήταν η δεύτερη επιλογή μου. Πηγαίνοντας εκεί όλα ήταν συναρπαστικά και πολύ καινούρια και ήλπιζα πως θα γνωρίσω κάποιο παιδί και θα νιώσω αυτή την έλξη που ακούω από τους φίλους και τους γνωστούς μου...Όμως τίποτα.Απέραντο κενό.Το ίδιο που υπήρχε και στη ζωή μου ως μαθήτρια.Αυτή η στασιμότητα με τσακίζει,δεν το αντέχω να μην συμβαίνει τίποτα αναπάντεχο,καμία εμφάνιση του έρωτα στη ζωή μου.Και το κακό είναι πως δεν ξέρω αν φταίει πια η εξωτερική μου εμφάνιση-τα κιλά μου-που κανένα αγόρι δεν έχει ενδιαφερθεί ποτέ για μένα.Δε μπορεί να είναι μονάχα αυτός ο λόγος...Τελοσπάντων,το θέμα είναι ότι τώρα είναι όλα ένα μείγμα μέσα μου που δεν το αντέχω.Ναι μεν έχω τις φίλες μου αλλά η μια από αυτές έχει τώρα αγόρι και όλες έχουν σεξουαλικές εμπειρίες ενώ εγώ ούτε την παραμικρή.δεν είναι ότι ζηλεύω απλώς όλοι προχωράνε κι εγώ μένω παιδί...Νιώθω απέραντη μοναξιά κυρίως τα βράδια κι όλο αυτό μάλλον είναι ένας φαύλος κύκλος...