ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Guys καλησπερα! Ειμαι 21 και μένω Αθήνα λόγω σπουδών και η ζωη μου παει απο το κακο στο χειροτερο, γενικα ακομα κι αν εχω ατομα γυρω μου νιωθω εντελως μονη. Με τη σχολη μου κανενα ενδιαφερον ενω στην αρχη ημουν τοσο ενθουσιασμενη..Καταθλιψη εχω, μαλακινση δε ξερω τι σκατα.υπαρχουν μερες που δεν θελω να μιλησω σε κανεναν ανθρωπο και θελω απλα να κοιταω τους 4 τοιχους και να κλαιω τη μοίρα μου. Το περιεργο ποιο ειναι ξερετε? Οτι αν με δειτε σε παρεα θα ειμαι κυριολεκτικα ισως το πιο επικοινωνιακο ατομο εκει και θα φαινομαι ισως χαρουμενη αλλα μαντεψτε..οταν γυριζω σπιτι κλαιω.Βασικα εχω αρχισει να καταλαβαινω οτι οι περισσοτερες σχεσεις ειναι εντελως επιφανειακες και κανεις δεν ψαχνει την ουσια στους ανθρωπους. Δυστηχως ακομα και σε ατομα που θεωρουνται "πραγματικοι μου φιλοι απο την πολη που καταγομαι δε μπορω να μιλησω και να πω το πως νιωθω γιατι απλα δεν θα καταλαβουν. Γενικα το ξερω οτι εχω καταθλιψη γιατι υπαρχουν παρα πολλα σημαδια που μου το δειχνουν τα οποια δεν θα τα αναφερω ολα εδω γτ θα μ παρει μερες κ θα βαρεθειτε κιολας να τα διαβαζετε :Ρ ..οι λογοι που μπορει να με οδηγησαν σε αυτην την κατασταση ειναι επισης πολλοι και δεν θα τους αναφερω τωρα. Αλλα ρε γαμωτο αναρωτιεμαι απο ολους αυτους εκειεξω υπαρχει καποιος που να εχει κατι αληθινο με ανθρωπους? Υπαρχει εστω και λιγη συμπονια?Η ολα ειναι για το δηθεν? Οσο μεγαλωνω αυτο βλεπω. Προφανως δεν μ ειναι ευκολο να ανοιχτω σε καποιον που δεν ειναι στην ιδια φαση με εμενα γιατι πολυ απλα νιωθω οτι θα μιλαω στον αερα..τις ελαχιστες φορες που προσπαθησα να ανοιχτω σε συγκεκριμενα ατομα εδειξαν οτι δεν μπορουσαν η δεν ηθελαν να κανουν κ κατι.αν υπαρχει καποια η καποιος που να νιωθει μονος και πως τιποτα δεν εχει νοημα η ντρεπεται να μιλησει στους γυρω του για το πως νιωθει θα χαιρομουν παρα πολυ να μοιραστω την παρουσα μιζερια μου με καποιον που ειναι στην ιδια η σε παρομοια φαση και που ξερεις ισως αν γνωριστουμε να ταιριαξουμε τις μιζεριες μας και να τις ξεπερασουμε παρεα!