1.6.2015 | 09:16
Μοναξιά απελπισία Φόβος δεν αντέχω άλλο
Όλοι με καλοβλέπουν αλλά όταν τους κοιτάω φέυγουν μακρυά Δεν αντέχω Δεν αντέχω Άλλο Τώρα που σας μιλάω κλαίωΤο σώμα μου έχει ξεχάσει πως είναι να σε αγκαλιάζει ένας άντρας.Για να πω τη αλήθεια δεν πρόλαβα να μάθω.η πρώτη & μοναδική μου σχέση ήταν για 4,5 μήνες.Πονάει η ψυχή μου που όλοι με βλέπουν απο μακρυά.Έτσι μου έρχεται να πάω με τον Πρώτο τυχόντα.Τότε βέβαια θα ήμουν ένα ζώο Πουτάνα απο ΑΠΟΓΝΩΣΗ & ΑΓΩΝΙΑ.Βέβαια ούτε αυτό μπορώ να κάνω γιατί δεν γίνεται να μην σέβομαι τον εαυτό μου Η κατάρα του να είσαι special. Νομίζω πως είμαι στην αρχή της κατάθλιψης.Κλαίω μόνη μου χωρίς λόγο ουσιαστικό αλλά ούτε και φαινομενικό.Και όσο σκέφτομαι οτι είμαι εγκλωβισμένη στην εικόνα μου τρελαίνομαι.Μπαίνω στα 26 μόνη μου.Δεν είναι ο γκόμενος ούτε να αρέσεις ούτε να το να πηδιέσαι.το πιο εύκολο πράγμα είναι.Είναι οτι θες να σε βλέπουν 2 μάτια και να σε χαίρονται.να σε αγγίζουν δυο χέρια και να είστε σε έναν περίπατο.Να σου τα ζεστάνουν να στα χα'ι'δέυουν.Αυτή είναι η κατάρα μου όλοι με αγάπανε και πολλοί άντρες με γουστάρουν.Τα χέρια μου όμως παραμένουν κρύα.Ακόμα και σε έναν που μίλησα στα ίσα όταν βρεθήκαμε αφού αυτός όμως είχε ξεκινήσει το φλερτ.Δεν το συνέχισε και σχεδόν δεν μου μιλάει όπως μου μίλαγε πονηρά (αλλά με γούστο).Δεν...τίποτα απολύτως.Νομίζω πως αν αυτό συνεχιστεί για πολύ ακόμα η ζωή μου δεν θα έχει νόημα.