ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Νιώθω τόσο μόνη.. Είμαι 24 και δεν έχω κάνει ποτέ σχέση. Αν ήξερα ότι κάποια στιγμή θα βρω τον άνθρωπό μου, αυτόν που θα νιώθω ότι θα με ολοκληρώνει, θα ταιριάζουμε, θα περνάμε καλά και θα μοιραζόμαστε αμοιβαία συναισθήματα πάθους και τρυφερότητας, θα έκανα υπομονή και θα ήμουν αισιόδοξη. Αλλά τα χρόνια περνάνε και αρχίζω να απογοητεύομαι. Βλέπω τι γίνεται γύρω μου. Πώς οι αξίες του έρωτα και του συναισθηματισμού έχουν απορριφθεί από την πλειοψηφία των νέων ανθρώπων και φοβάμαι ότι θα καταλήξω και εγώ εκεί.. Σκέφτομαι ότι αν εξακολουθήσω να είμαι μπακούρι μέχρι τα 26 ( το έχω βάλει σαν όριο για να γνωρίσω τον έρωτα της ζωής μου) θα πάω σε κανένα μπαρ και θα "το κάνω" με τον πρώτο τυχόντα, αφού πρώτα βεβαιωθώ ότι δεν θα κολλήσω κανένα αφροδίο ( με ένα σύντομο ιστορικό ίσως; δεν ξέρω ακριβώς.. anyway) και μετά φυσικά θα με πάρει η κατρακύλα.. Έτσι ήταν και στα χρόνια των γονιών μας;