ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειλικρινά δε το πιστεύω πως τελικά θα γράψω κάτι έτσι, δημόσια. Με ενθαρρύνει μάλλον η ανωνυμία του "πράγματος"..όμως απορώ με το άν υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι, που να νιώθουν το ίδιο με μένα. Να νιώθουν πως έχουν δώσει ο,τι καλύτερο είχαν μέσα τους, και πως δεν εκτιμήθηκε..να νιώθουν πως προσπάθησαν με όποιο τρόπο μπορούσαν και τους επέτρεπαν οι συνθήκες, αλλά καμία προσπάθεια δεν αποδείχτηκε αρκετή..Να έχουν επιτρέψει οι ίδιοι στους εαυτούς τους να γίνουν το "παιχνιδάκι" στα χέρια του άλλου..Να έχουν χάσει τις ελπίδες τους για κάτι Όμορφο στη ζωή τους πια και να ζουν με φαντάσματα...Υπάρχουν άλλοι άνθρωποι που αισθάνονται έτσι; Από τη μια θα θελα να ξέρω πως δεν είμαι η μόνη που νιώθει έτσι..από την άλλη μάλλον είναι εγωπαθές αυτό.Απλά έχω καταλήξει να έχω θέσει Veto στον εαυτό μου πως δεν θα τα δώσω ποτέ ξανά όλα όσα έχω μέσα μου σε κανέναν άνθρωπο. Το έκανα μια φορά..και ναι, έχει μια μοναδική μαγεία μέσα του το να δίνεις τα Πάντα σου, το Είναι σου, τη Ψυχή σου, τη Σκέψη σου, να γίνεται ο άλλος η Χαρά σου το Δάκρυ σου, το Ξενύχτι σου και το Χάραμα σου..αλλά πονάει τόσο μα τόσο όταν ο άλλος ΑΠΛΑ σταματά να νιώθει έτσι. Ποτέ ξανά λοιπόν..Κουράστηκα να πονάω..Κουράστηκα να σκέφτομαι που έκανα λάθος. Κουράστηκα να προσπαθώ να καταλάβω τι δε πήγε καλά. Είναι τόσο Άδικο. Άδικο για τον Έρωτα που ζήσαμε. Ποιος ξέρει..ίσως κάποτε δωθούν απαντήσεις..Άραγε,τελικά μόνο εγώ νιώθω έτσι;