ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Και έρχεται εκείνη η στιγμή που σιχαίνεσαι τους ανθρώπους. Έχεις κουραστεί από αυτούς, την αδιαφορία τους, την αλαζονεία τους, τα ψέματα τους, την κοροϊδία τους… ΟΛΑ! Βλέπεις ανθρώπους στον δρόμο και είναι σαν να τους μισείς, σαν να θέλεις το κακό τους, ενώ ξέρεις ότι στην πραγματικότητα δεν το θες αυτό, δεν πρέπει να το θες. Ποτέ δεν είχα φίλους… Πάντα αυτό το παράπονο. Πάντα! Μονίμως κοροϊδίες, χλευασμούς και ψυχολογική ή σωματική βία! Ναι σωματική βία… Δυο φορές είχα καταλήξει στο νοσοκομείο από χτύπημα συμμαθήτριας μου. Εκβιασμοί… γελοίοι εκβιασμοί αλλά για ένα 12χρονο είναι το τέλος του κόσμου…. Να κάνεις παρέα με άτομα που σε κοροϊδεύουν μόνο και μόνο για να μην περνάς μόνος τα διαλειμματα… ή μέσα σε μια τουαλέτα περιμένοντας να ακούσεις το κουδούνι. Εκεί έτρωγα, εκεί περνούσα τα διαλείμματα μου, εκεί έκλαιγα… όλα εκεί… Ξέρεις τι είναι να παρακαλάς άτομα που σε χτυπάνε, που σε βρίζουν να μείνεις μαζί τους στο ίδιο δωμάτιο για να μπορέσεις να πάς τριήμερη; Δεν ήμουν αντιπαθητικός… όχι δεν ήμουν! Απλά διαφορετικός! Κάθε βράδυ Κυριακής όλο το βράδυ έκλαιγα, παρακαλούσα να αρρωστήσω να μην πάω… «Θα κάνεις φίλους στο Γυμνάσιο, εκεί θα χωρίσεις με αυτούς που σε κοροϊδεύουν»… Αυτήν την ελπίδα είχα, αλλά μαλακίες. Η κακία των παιδιών δεν μπορεί να σταματήσει επειδή μας χωρίζει μια αίθουσα… «Θα κάνεις στο λύκειο…» … Ούτε εκεί! Τα διαλλείματα μου πλέον πήραν προαγωγή, από την κρύα και άθλια τουαλέτα πήγαν μέσα στην τάξη… Να κρύβομαι μην με βγάλει έξω ο Καθηγητής. Και αν με έβγαζε; Από τις άλλες σκάλες και ξανά πίσω… και πάλι από την αρχή… Καθηγητές… άλλο κεφάλαιο που με έκανε να μισήσω τους ανθρώπους, να τους σιχαθώ. Πώς μπορείς να λες σε ένα 10χρονο ότι δεν θα πάρει ποτέ του lower! Το πήρα! Και εύκολα!… Ότι καλύτερα να με στείλουν σε ΕΠΑΛ… δεν θα τα κατάφερνα σε γενικό… ΠΑΡΤΟ ΜΑΛΑΚΑ ΤΟ 18 ΣΤΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ! Ήθελα τόσο να πάω και να τους το τρίψω στην μούρη! Αλλά και αυτό πάλι δεν ήταν αρκετό. Ήθελα έπαινο, δεν κοιμόμουν, δεν έβγαινα (και με ποιόν…?), διάβαζα όλη μέρα για να μην είναι αρκετό. Να βγάλω 18… Ξες πόσο θες για έπαινο; 18,1 …Για μια ΜΑΛΑΚΙΣΜΕΝΗ ΦΙΛΟΛΟΓΟ που πάντα ήμουν λίγος… Το ήξεραν ότι προσπαθώ για έπαινό αλλά όχι ήμουν λίγος για 0,1… 3 χρονιές τα ίδια σκατά! Ποτέ δεν κατάφερα να γίνω καλός για έναν έπαινο. Για μία μονάδα… «Πολύ καλό το παιδί σας, ευαίσθητο, δημιουργικό αλλά δεν διαβάζει»… ΔΕΝ ΔΙΑΒΑΖΕΙ… Που κάθε φορά που διάβαζα και το ήξεραν δεν με σήκωναν, δεν ήταν η σειρά μου αλφαβητικά έλεγαν… ΠΑΠΑΡΙΕΣ! Θέλω να πάω να τους φτύσω στα μούτρα, θέλω να τους κάνω τόσο άσχημα πράγματα… είναι κακό… Αλλά γιατί το δικό τους κακό να μην φαίνεται πουθενά; Γιατί αυτοί ήταν οι σωστοί; Οι δίκαιοι; ….οι ΜΑΛΑΚΕΣ! Δεν ήμουν κακό παιδί, ούτε αντιπαθητικό… ήρεμο και διαφορετικό ήμουν… αθώο! «Θα κάνεις στην σχολή σου, εκεί θα έχετε τα ίδια ενδιαφέροντα…» … Έκανα 7 φίλες! Τις 2 τις ονόμασα κολλητές μετά από λίγα χρόνια… Δύσκολο πράγμα η φιλία και ακόμα περισσότερο να είσαι κολλητός/η… Πλέον μιλάω με όλες τυπικά, για την σχολή… αυτές το διάλεξαν. Εγώ πάντα προσπαθούσα, πάντα παρακαλούσα… σαν το καημένο… μέχρι που είπα φτάνει!