ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Οι σκέψεις μου είναι μπερδεμένες. Μεγάλωσα μόνος λόγω πρόωρου χαμού των γονέων μου κι ως ένα βαθμό ανεξαρτητοποιήθηκα νωρίς. Βέβαια στη σημερινή αβέβαιη εποχή για ποιά ανεξαρτησία να μιλήσω; Ανεξαρτησία ίσως να είναι το να παλεύεις για να λύσεις ακόμα περισσότερα(άλυτα) προβλήματα τη σήμερον ημέρα.Όσο μεγαλώνω όμως τόσο μου λείπει μία σύντροφος, ένας άνθρωπος να μοιραστώ τη ζωή μου. Οι συνθήκες της ζωής και οι δυσκολίες δεν μου το επιτρέπουν. Είμαι τριαντατριών χρονών κι όσο μεγαλώνω, τόσο πιο μόνος είμαι και νιώθω. Κάποιες φορές χαίρομαι για το ότι ζω μόνος, ανεξαρτησία, κανένας πάνω από το κεφάλι μου και τέτοια.Όμως όλο και περισσότερες φορές πιάνω τον εαυτό μου να θέλει να είχε παντρευτεί νωρίς, την πρώτη κοπέλα που γνώρισα(Ειρήνη μου), να είχα κάνει παιδιά, να είχα ζήσει, να τα είχα κάνει όλα τότε που ήμουν πολύ καλύτερα οικονομικά, που ήμουν νεότερος, που είχα ζωή.Τώρα βλέπω παρέες στο δρόμο και λέω ''μακάρι να ήμουν μέλος της παρέας τους'', μου έχει λείψει το παιδικό και αφελές ''θες να γίνουμε φίλοι;''Επίσης χαίρομαι όταν ακούω αυτοκίνητα που κορνάρουν πηγαίνοντας σε γάμους, βλέποντας ζευγάρια να παντρεύονται, να κάνουν παιδιά, να έχουν έναν άνθρωπο να ξαπλώσουν το βράδυ δίπλα του. Σίγουρα τα διαζύγια έχουν αυξηθεί, υπάρχουν γάμοι που οι άνθρωποι που τους έχουν κάνει είναι δυστυχισμένοι μαζί αλλά και πάλι δεν ξέρω, καλύτερα να έχεις κάποιον στο πλάι σου και να παλεύεις για μια σχέση, να παλεύεις για να την διατηρήσεις παρά να είσαι ολομόναχος όπως εγώ. Ή μήπως όχι; Ζήτω η μοναξιά; Τι είναι καλύτερο; Πότε θεωρώ το ένα και πότε το άλλο. Δεν ξέρω. Θα συνεχίσω να αναρωτιέμαι...Κι αυτό για φινάλε της εξομολόγησής μου: https://youtu.be/BtvJaNeELicΥ.Γ. Μην με σχολιάσετε κακοπροαίρετα γιατί είμαι φλώρος και στενοχωριέμαι. Αντιρρήσεις δεκτές αλλά παρακαλώ αν θέλετε διατυπωμένες με κόσμιο τρόπο. Ευχαριστώ. Να είστε καλά.