18.8.2014 | 00:44
Μωρο μου,
δε θελω να σε πληγωσω απλα ειναι που εχω κουραστει τοσο πολυ και σε χρειαζομαι κι εσυ δεν εισαι εδω και δεν καταλαβαινω το λογο. Δεν θελω κανεναν αλλον, η ιδεα να παω με καποιον αλλον μου προκαλει αποστροφη, γιατι σε νιωθω τοσο δικο μου κι αυτο με τρομαζει, γιατι δεν εισαι. Σε εχω αναγκη και με στεναχωρει που μονο οταν φευγω κερδιζω την προσοχη σου. Δε σε καταλαβαινω, προσπαθω αλλα δεν τα καταφερνω. Μου βγαινει μια αντιδραση. Βλεπω τα χρονια να περνανε χωρις να δεχεσαι την αγαπη που εχω να σου δωσω και στεναχωριεμαι...γιατι ξερεις ποσα χρονια εχω χασει με ασχημα συναισθηματα, αυτα που υποτιθεται οτι θα ηταν ανεμελα, ευχαριστα, νεανικα...Γερασα πριν την ωρα μου και ταυτοχρονα εμεινα τοσο παιδι...εξ ου και οι αντιδρασεις μου... Θελω να ζησω πολλα, ολα αυτα που εχω χασει με την καταθλιψη, αλλα θελω να τα ζησω μαζι σου. Σ' αγαπαω κι ας μην κανει να στο πω, γιατι οποτε στο λεω επαναπαυεσαι, αντιθετα οποτε θυμωνω, τοτε προσπαθεις να ξανακερδισεις την αγαπη μου. Η πρεπει εγω ν αρχισω να χρησιμοποιω τακτικες ή πρεπει εσυ να αναθεωρησεις ποια συμπεριφορα επιβραβευεις. Απλως εχω αναγκη περισσοτερα πραγματα απο σενα, εχω αναγκη εσενα...με βλεπεις που ταλαιπωρουμαι, που στεναχωριεμαι, που νιωθω μοναξια και δεν κανεις τιποτα γι' αυτο περα από το να μου απαγορεύεις να κανω γνωριμιες που μπορει να με ανακουφισουν εστω προχειρα, για λιγο...