Δυχτυχώς το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό.
Αλλά αν το μικρό φερθεί έξυπνα μπορεί να του ξεφύγει.
30.11.2022 | 13:45
Το μοτίβο της ζωής μου
Είμαι ένα άτομο αρκετά άτυχο στη ζωή μου.
Δεν εννοώ πως φταίνε πάντα οι άλλοι αλλά πραγματικά από μικρό με συνοδεύει μια ατυχία απλά επειδή υπάρχω. Ή αδιαφορία.
Δεν είναι γκαντεμιά, δεν μπορώ να την πω έτσι κι ούτε κάνει αυτό το χαρακτηριστικό μου κάτι κακό στους άλλους σε πρακτικό επίπεδο.
Στον εαυτό μου όμως με κρατάει κάπως πίσω, δεν ξέρω πώς να το εκφράσω.
Σαν να είμαι ο τύπος στην ουρά πίσω-πίσω, ο τελευταίος τροχός της αμάξης.
Ακριβώς όπως μπορεί να συμβεί σε οικογένεια με πολλά παιδιά που για παράδειγμα κάποιος πιθανόν να ξεχάσει το όνομα (ή ακόμα και την ύπαρξη) του έβδομου παιδιού ξέρω γω, κάπως έτσι αισθάνομαι.
Η γνώμη μου θα ακουστεί στο τέλος κι αν έχουμε χρόνο.
Μόλις πάει να ειπωθεί, δυστυχώς ''διακόπτουμε για διαφημιστικό διάλειμμα''.
Δεν γκρινιάζω ποτέ στους άλλους αλλά πραγματικά αυτό που περιγράφω είναι το σταθερό μοτίβο της ζωής μου.
Στα σχολικά χρόνια ας πούμε τύχαινε να με βγάλει η καθηγήτρια έξω μαζί με άλλους φασαριόζους επειδή καθόμουν στο ίδιο θρανίο μαζί τους ή επειδή ήταν πίσω μου ή μπροστά μου κι εγώ δεν διαμαρτυρόμουν.
Το ήξερε η καθηγήτρια ότι ήμουν ήσυχος αλλά μού έλεγε ότι αν σε ενοχλούσε η φασαρία θα έκανες κάτι, θα ερχόσουν να διαμαρτυρηθείς σε μένα ή στο γραφείο των καθηγητών, άρα προφανώς σε βολεύει η κατάσταση.
Κι έτρωγα κι εγώ την τιμωρία μου.
Μού κλώτσαγε την τσάντα ο μάγκας της τάξης, γέμιζε πατημασιές και σκόνη η σάκα μου, έσκαγα με τη σύσκατη τσάντα στην αίθουσα περιμένοντας να πάω να την καθαρίσω μόνος μου στο διάλειμμα και μού έλεγαν γιατί δεν κάνω κάτι να σταματήσω αυτή την κατάσταση, να ζητήσω να σταματήσει ο μάγκας της τάξης να μου το κάνει αυτό.
Στη ζωή μου μετέπειτα αν και είμαι αποφασιστικός σε κάποια πράγματα, έχει κυριαρχήσει αυτό το μοτίβο που υπήρχε στο σχολείο.
Είμαι ο τύπος που κάπου-κάπου θα με αποκαλέσουν με λάθος όνομα, θα με ρωτήσουν πού με έχουν ξαναδεί γιατί κάτι τους θυμίζω, ακόμα κι αν έχουμε ξανασυναντηθεί την προηγούμενη μέρα κι έχουμε συστηθεί.
Δεν μουτρώνω ποτέ, ούτε δείχνω ενόχληση στις συναναστροφές μου αλλά λέω κοίτα να δεις, πλάκα έχει.
Ούτε θεωρώ πως λέω κάτι πρωτότυπο ή ότι με αδικούν αποκλειστικά εμένα συνέχεια, δε συμβαίνει αυτό.
Αλλά είμαι αυτός που υπάρχει κάπου στο χώρο σαν διακοσμητικό, να τον πλησιάσουμε για να ρωτήσουμε κάτι αν μας έρθει καμιά απορία και μέχρι εκεί. Τίποτα παραπάνω.
Ακόμα και στο ίντερνετ, ενώ δεν έχω social media, αν γράψω την άποψή μου για κάτι, που δεν το κάνω πολύ συχνά, θα βρεθεί άνθρωπος που θα μου απαντήσει με ερώτηση του στυλ γιατί σχολιάζω αυτό το πράγμα ή γιατί δε λέω και γι' αυτό το θέμα αλλά θίγω μόνο το τάδε στο σχόλιό μου ή ότι δεν ήτανε ΠΟΛΥ κουραστικά τα σχόλιά μου αλλά δε χρειαζόταν και τόσο να σχολιάσω.
Και σκέφτομαι πού να είχα και social media, τι θα γινόταν.
Ή κάποιοι άνθρωποι που κάτω από ένα βίντεο ξέρω γω ή από μια ανάρτηση σπαμάρουν με πέντε-έξι διαφορετικά σχόλια.
Ή γράφουν τη γνώμη τους κάθε μέρα στις προσωπικές τους σελίδες επί παντός του επιστητού.
Προσωπικά ποτέ δεν αισθάνθηκα σε τόσα ''τέρατα'' που έχω διαβάσει, πραγματικά άρρωστα σχόλια ή ακόμα και απλά σχόλια με τα οποία διαφωνώ να χώσω την ουρίτσα μου από κάτω και να πω στον άγνωστο σχολιαστή να μη σχολιάσει εκείνο το πράγμα κι ότι μπορεί να τον θεώρησα κουραστικό ή οτιδήποτε. Άλλο να εκφραστεί η διαφωνία κι η αντίθετη άποψη, αυτό είναι σωστό. (δεν αναφέρομαι στη συγκεκριμένη στήλη)
Τέλος πάντων, αυτό που θέλω να πω είναι πως αυτό είναι ένα συγκεκριμένο μοτίβο της ζωής μου και συμβαίνει κι έντονα κάποιες φορές στους διακριτικούς ανθρώπους.
3
