ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πρίν από λίγες μέρες είχα μία αθλητική κάκωση(είμαι αθλήτρια σε επαγγελματικό σύλλογο)και μετά από εξετάσεις,ο γιατρός της ομάδας μου συνέστησε να χειρουργηθώ ώστε να αποφευχθούν τα χειρότερα και να συνεχίσω κανονικά την αθλητική μου πορεία.Έτσι και έγινε και όλα πήγαν πολύ καλά,με τη διαφορά όμως ότι σύμφωνα με τις οδηγίες του χειρουργού μου,για 10 ημέρες θα πρέπει τις περισσότερες ώρες της ημέρας να είμαι ξαπλωμένη και τις υπόλοιπες ώρες οι μετακινήσεις μου να περιορίζονται αυστηρά εντός του σπιτιού.Ξάπλα και κλεισούρα με λίγα λόγια.Είμαι ήδη στην 4η μέρα,και έχω αρχίσει να τα παίζω.Δέν με νοιάζει η κλεισούρα,δέν με νοιάζει το ότι πονάω,δέν με νοιάζει το ότι θα μείνω λίγο πίσω ώς πρός τις αθλητικές μου υποχρεώσεις ούτε και ότι απέχω και από τη σχολή μου.Αυτό που με έχει τρελάνει περισσότερο είναι ότι δέν μπορώ να δώ το αγόρι μου,και αυτό δέν μπορώ να το διαχειριστώ.Το αγόρι μου είναι συμφοιτητής μου,μιλάμε συνέχεια,με ενημερώνει σχετικά με τα της σχολής,τα μαθήματα κλπ,τον βλέπω και με βλέπει όταν μιλάμε,αλλά τί να το κάνω όταν αυτό γίνεται μέσω μίας οθόνης... Δέν έχω παράπονο...μιλάμε συνέχεια,μιλάμε και όλο το βράδυ,και ποτέ δέν μου έχει παραπονεθεί ο γλυκός μου ότι θα πρέπει και να κοιμηθεί γιατί θα έχει πρωινό ξύπνημα επειδή δουλεύει κιόλας.Ειδικά σήμερα που η ημέρα είναι βροχερή και το σκηνικό χειμωνιάτικο,θα ήθελα τόσο πολύ να είμαστε μαζί και να κάνουμε αγκαλίτσες! Πώς να γίνει όμως αυτό,όταν μένεις ακόμα με γονείς...καταλαβαίνετε πιστεύω.Θα μου πείτε ότι εδώ υπάρχουν σοβαρότερα προβλήματα,το δέχομαι και το ασπάζομαι,όμως ο καθένας με το πρόβλημα του,κι εγώ ήθελα κάπου να το γράψω.Μήν με παρεξηγήσετε άν με θεωρήσετε υπερβολική.