ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν ξέρω πώς να το διαχειριστώ. Ξέκοψε απότομα (σεβαστό από τη μία, από την άλλη, ένα "δεν γουστάρω άλλο, άντε γεια" θα το εκτιμούσα, υποθέτω) και ενώ στην αρχή τα είχα πάρει, μετά το αποδέχτηκα. Τώρα είμαι σε φάση που μου λείπει. Ίσως μου λείπει η προσοχή, γιατί γενικά δεν είχα ποτέ ιδιαίτερες επαφές με άντρες πέρα από φίλους/συναδέλφους/γνωστούς και τότε πολύ λίγο πάλι. Γενικά μου λείπει και η πιο ουσιαστική επαφή. Έχω πολύ λίγους ανθρώπους που τους θεωρώ πραγματικά δικούς μου, και θεώρησα ότι θα μπορούσε να γίνει ένας από αυτούς. Φαίνεται ότι έκανα λάθος εκτίμηση.Πιο πολύ με τον εαυτό μου τα έχω βάλει. Ίσως να έκανα κάτι λάθος, να θεώρησε ότι τον αγνόησα, να, να, να... Και τώρα με τον εαυτό μου τα έχω. Με πιάνω να τον σκέφτομαι πολύ και να εύχομαι να τον δω έστω και τυχαία, αλλά παράλληλα να τρέμω στη σκέψη μιας τέτοιας συνάντησης.Σήμερα για πρώτη φορά μετά από καιρό σκέφτηκα έντονα να του στείλω, αλλά δεν έχω καμία πρόφαση. Δεν πρόκειται να το κάνω. Δε λύγισα τόσον καιρό, τώρα θα λυγίσω; Φοβάμαι και να το κάνω, γιατί όσο και να λέω ότι θα ήθελα να μου πει πως δεν γουστάρει άλλο, άλλο τόσο φοβάμαι και την ευθεία απόρριψη.Δεν μπορώ να το συζητήσω με φίλες, γιατί δεν θέλω να τα σκαλίζω, είναι κουραστικό για όλες μας νομίζω, αλλά το νιώθω να με πνίγει αυτό το πράγμα. Γι' αυτό σας παρακαλώ να με ανεχτείτε εσείς :P Αν έχετε καμία συμβουλή για το πώς να το διαχειριστώ μέσα μου αυτό, καλοδεχούμενη!